Bogatki zagłuszały modraszki i szarytki. Głośne, miłosne nawoływania. Wtórował im dzięcioł duży. Nie, nie śpiewał. Znalazł wypróchniały, pusty konar, który działa niczym pudło rezonansowe. Bębnił jak oszalały, oznajmiając wszem i wobec, iż to jego kawałek lasu. Tuż po dwunastej odezwał się dzięcioł zielony. Posiadacz słabego dzioba rzadko bębni. Chichotał przeraźliwie przez dobre pół godziny. Na kraju lasu spacerowało stado gawronów. W promieniach słońca pióra lśniły fioletowym poblaskiem. Już dobrały się w pary.
Dla naszego oka wszystkie wyglądają tak samo, lecz dziwnym trafem tylko jeden ptak z każdej dwójki właził drugiemu pod dziób. Zaglądał zalotnie w oczy. Podtykał niewidoczne z oddali smakołyki wygrzebane z suchej trawy. Kolega, czy może raczej koleżanka, okazywała wystudiowana objętość. I już miałem ogłosić wiosnę, gdy słońce zasłoniły chmury. Nastała cisza. Zima wróciła.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
