Dawid Tomala: Nie było kolejek i nie ma. Zastanawiam się ile rzeczy tracę po drodze

Zbigniew Czyż
Zbigniew Czyż
Dawid Tomala
Dawid Tomala Sylwia Dąbrowa / Polska Press
- Nie było kolejek chętnych sponsorów po igrzyskach olimpijskich w Tokio, gdy zdobywałem złoty medal, nie ma ich teraz. To nie tak, że telefon się urywa. Największą presję narzucam sobie sam. Nie chcę schodzić poniżej pewnego poziomu, cały czas mam w głowie, żeby być w czołówce światowej - mówi w specjalnej rozmowie z nami Dawid Tomala, mistrz olimpijski w chodzie sportowym.

6 sierpnia miną dwa lata od kiedy zostałeś mistrzem olimpijskim w chodzie sportowym w Tokio. W 2021 roku usłyszała o Tobie cała Polska, choć byłeś wcześniej wielokrotnym mistrzem naszego kraju. Dużo zmieniło się w Twoim życiu od tego czasu?
Bardzo dużo, prawie wszystko. Na pewno stałem się rozpoznawalny, spotykają mnie zabawne i miłe sytuacje, na przykład w pociągu, czy podczas jazdy hulajnogą. Ale nie kryję, że po wywalczeniu złotego medalu igrzysk olimpijskich zawiodłem się na niektórych ludziach. Moje zaufanie zostało bardzo mocno nadszarpnięte. Straciłem dużo zdrowia, nerwów, a nawet sporo pieniędzy. Zapłaciłem za sukces wysoką cenę, dosłownie i w przenośni.

Zapłaciłeś za naukę życia?
Zdecydowanie tak. Wcześniej w ogóle nie wiedziałem jaka jest cena sukcesu. Owszem oglądałem sportowców, którzy zdobywali medale i byli na świeczniku, ale dopiero na własnej skórze przekonałem się co to znaczy, chociażby, gdy musisz udzielić jednego dnia mnóstwa wywiadów. Sukces nauczył mnie asertywności oraz żeby nie ufać każdemu. Mam dystans do wielu spraw.

Od kiedy pracujesz na ten sukces?
To osiemnaście lat ciężkiej pracy, niemal każdego dnia. Czasami zastanawiam się ile rzeczy po drodze, takich najzwyklejszych w życiu mi umyka, jak chociażby spotkania ze znajomymi. Nie raz chciałbym wyjechać pojeździć na narty lub deskę, ale wtedy pojawia się w głowie myśl, że nie za bardzo mogę, bo gdybym doznał kontuzji, mogłaby się nawet zakończyć moja kariera. Wyrzeczeń jest sporo, nie jest łatwo, ale wiem na co się pisałem.

Mistrz olimpijski żyje na wysokim poziomie finansowym?
Nie jest tak, że stać mnie na wszystko. Żyję na takim poziomie, że nie muszę się zastanawiać, czy mogę sobie coś kupić, czy nie, nie mówię o drogich rzeczach. Zresztą mi do szczęścia niewiele potrzeba. Nie gonię za rzeczami materialnymi. Ważniejsze są dla mnie relacje z ludźmi, lojalność, zaufanie, tego nie da się kupić.

Ustawiają się do ciebie kolejki chętnych na nawiązanie współpracy sponsorów?
Chciałbym bardzo, ale tak nie jest. Nie było kolejek po igrzyskach, nie ma ich teraz, telefon się nie urywa.

W lutym 2022 roku założyłeś Fundację "ToMali Zwycięzcy", która ma pomagać młodym ludziom w rehabilitacji, ale też drodze do osiągania sportowych celów. Jak dziś wygląda jej działalność?
Zebranie ekipy, która będzie się zajmować prowadzeniem Fundacji stanowiło największy problem. Zebranie ludzi, którzy znają się na temacie i będą w to wkładać serce, tak jak ja. Dużo czasu poświęcam na obozy, przygotowania oraz starty, sam nie mogę się zajmować Fundacją. Na szczęście odpowiednią ekipę udało się już znaleźć, idziemy w dobrym kierunku. Przed nami nowe projekty, które wkrótce ogłosimy. Chcemy zrobić coś, czego w Polsce jeszcze nie ma, chcemy nauczyć trenerów jak pracować z dziećmi. W planie jest też organizowanie zawodów. W teorii prowadzenie Fundacji jest łatwe, w praktyce bardzo trudne.

Na igrzyskach w Tokio wywalczyłeś złoty medal na dystansie 50 km, którego nie będzie już ani na najbliższych igrzyskach w Paryżu, ani na żadnej innej wielkiej imprezie, na przykład mistrzostwach świata w tym roku w Budapeszcie. Na jakim dystansie wystąpisz w Paryżu i jak trudna jest to dla ciebie zmiana?
Nie spodziewałem się, że przyjdzie mi to aż z takim trudem. Trening na 35 kilometrów jest zupełnie inny. Robię wszystko, aby się odnaleźć na nowym dystansie. Poprzedni sezon był dla mnie zupełnie nieudany, osiągane wyniki na 35 kilometrów mnie zadowalały, do tego zmagałem się z kontuzją. W Paryżu wystąpię zapewne indywidulanie na 35 i 20 kilometrów, wciąż zastanawiam się, który dystans będzie dla mnie najlepszy. Do tego dojdzie rywalizacja w duetach na 42 kilometrów, czy w sztafecie.

Po sukcesie w Tokio towarzyszy ci duża presja?
Tak, ale myślę, że największą narzucam sobie sam. Nie chcę schodzić poniżej pewnego poziomu, cały czas mam w głowie, że chcę być w czołówce światowej. Presja z zewnątrz była znośna, chociaż dosyć często zadaje się mi pytanie, kiedy znów zdobędę złoty medal na dużej imprezie. To wszystko na pewno siedzi w głowie, zwłaszcza, gdy coś nie idzie.

Nie kryjesz, że współpracujesz od pewnego czasu z psychologiem sportu. Jesteś zadowolony z tej współpracy?
Tak i chciałbym w tym miejscu powiedzieć, że tego tematu nie należy się w ogóle wstydzić. Niestety, wielu ludzi boi się o tym rozmawiać, już na starcie kojarzy im się to z jakimś zaburzeniem. W naszej współpracy chodzi o doprowadzenie organizmu oraz głowy do mistrzostwa. Samemu ciężko jest to osiągnąć, psycholog ma odpowiednie instrumenty.

Jaką osobą jesteś prywatnie?
Mam bardzo duże poczucie humoru i bardzo wiele różnych twarzy. Myślę, że nawet więcej niż pięćdziesiąt w znanej powieści "Pięćdziesiąt twarzy Greya". Na moje życie osobiste bardzo duży wpływ ma życie zawodowe, osiągane wyniki. Jeśli coś w nim nie idzie, automatycznie przekłada się to na życie prywatne, relacje z rodziną, innymi ludźmi i to jest pewien problem. Potrafię być wtedy przygaszony, ale mimo wzlotów i upadków staram się być szczęśliwym człowiekiem. Lubię rozbawiać innych. Poza sportem bardzo interesuję się motoryzacją. Od zawsze marzyłem, aby być kierowcą Formuły 1.

Miałeś okazję się spotkać i porozmawiać o tym z Robertem Kubicą?
Tak i nawet udało się mi z nim trochę pojeździć po torze w Poznaniu! Jechaliśmy grubo ponad 200 kilometrów na godzinę, emocje były niesamowite. Największe wrażenie robiło na mnie nie przyspieszanie samochodu, ale hamowanie. Nie byłem w stanie wziąć pełnego oddechu, latałem w samochodzie jak worek kartofli, przeciążania były bardzo duże. Jeździliśmy samochodem przygotowanym tylko do wyścigów, miał ponad 600 koni mechanicznych. W pewnym momencie zapytałem Roberta, jak porównałbyś to do jazdy na zawodach Formuły1? Odpowiedział, że to tak, jak gdybyśmy jechali teraz po bułki do sklepu normalnym samochodem. Niewiarygodne! Nie kryję, że po zakończeniu kariery chciałbym działać w sporcie motorowym, to jest moje marzenie od dziecka.

Do kiedy zamierzasz uprawiać chód sportowy profesjonalnie?
Do momentu, gdy będzie mi to sprawiało radość i satysfakcję. Wciąż chcę się rozwijać i rywalizować z najlepszymi. Mam nadzieję, że kontuzja nie przerwie moich planów. Na pewno jeszcze przede mną kilka lat startów.

Rozmawiał Zbigniew Czyż

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Michał Pietrzak - Niedźwiedź włamał się po smalec w Dol. Strążyskiej

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera

Materiał oryginalny: Dawid Tomala: Nie było kolejek i nie ma. Zastanawiam się ile rzeczy tracę po drodze - Portal i.pl

Wróć na nto.pl Nowa Trybuna Opolska