Hamlet przy urnie - komentarz Grzegorza Flerianowicza

Takiego wzmożenia badań preferencji partyjnych mogą nie wytrzymać co poniektórzy politycy, ale może nawet w większym stopniu sami wyborcy - powiększając tym samym sporą grupę niezdecydowanych, czyli inaczej, niegłosujących.

No właśnie. Głosować, czy nie głosować? Oto jest pytanie, trapiące nie tylko zwykłego zjadacza chleba, lecz także bardziej światłych przedstawicieli naszego narodu. W ostatnich tygodniach do dyskusji nad rozwiązaniem tego iście hamletowskiego dylematu włączyło się dwóch cenionych historyków w osobach prof. Żerki i prof. Dudka.

Pierwszy z wymienionych zniechęcony jakością oferty programowej, stanem polskiej debaty publicznej i poziomem propagandy twardo optuje za bojkotem wyborów, nie widząc dla siebie możliwości jakiegokolwiek kompromisu. Drugi z profesorów, pomimo że rozumie rozczarowanie i frustracje części społeczeństwa do polskiego systemu polityczno-partyjnego, uważa że obywatelska odpowiedzialność wymusza na nas tak moralnie wątpliwe zachowanie jak wybór mniejszego zła.

Ciężko odmówić racji obu Panom, co powoduje, że odpowiedź na podstawowe pytanie nie jest bliższa ani o jotę. Gdzie więc leży prawda?

Tego tu, ani chyba nigdy i nigdzie nie rozstrzygniemy, ale zaryzykuję stwierdzenie, że tak ostra rozbieżność wśród autorytetów i autentyczna dyskusja na temat sensu samego głosowania, jest oznaką upadku pewnego mitu. Mitu postawy obywatelskiej jednoznacznie uważającej udział w głosowaniu za nie tylko prawo, ale obowiązek i fundament demokracji.

Może dzieje się tak dlatego, że sama demokracja jest dziś w Polsce czymś co bardziej kojarzy się obywatelowi z permanentną plemienną wojną na kłamstwa, manipulacje i oszczerstwa; przestrzenią gdzie rozum ustępuje miejsca emocjom. Ciężko w tej atmosferze o rozsądny wybór, nawet jeśli miałby on być jedynie wyborem mniejszego zła.