Jaka przyszłość Politechniki Opolskiej

- Mamy za sobą pomyślne 45 lat. Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak życzyć sobie podwojenia tego, co już udało się osiągnąć. Tak więc widzę Politechnikę Opolską, która ma dwa razy więcej profesorów i dwa razy więcej zdobytych grantów na badania - żebyśmy jeszcze pełniej mogli spełniać misję naszej uczelni. Życzę sobie, żeby wzorem tego, jak rozwija się II Kampus, powiększała się także liczba budynków dydaktycznych służących naszym studentom i pracownikom. Chciałbym, żeby podwoiła się ilość studiujących u nas młodych ludzi. Żeby studiowali na nowatorskich i odpowiadających na potrzeby gospodarki kierunkach. Nie tylko tych na I i II stopniu, ale i na trzecim - doktorskim. W przyszłości powiększy się z pewnością liczba ośrodków akademickich, z którymi będziemy współpracować, a co za tym idzie, wzrośnie liczba zagranicznych studentów na Politechnice Opolskiej. Życzyłbym sobie, żeby podwoiła się liczba jednostek z uprawnieniami doktorskimi i wynalazków, które opatentują nasi naukowcy. Kadrze zarządzającej życzę odwagi i wyobraźni, która pozwoli mierzyć wysoko, i z powodzeniem realizować najśmielsze plany. Jestem też o to spokojny, patrząc na założycieli naszej uczelni.

- Po pierwsze, potrzebny jest niezmącony spokój kadry i komfort pracy oraz studiowania młodzieży. Liczę też na nieskrępowany zaburzeniami legislacyjnymi postęp nauki. Ten kryje się najczęściej w prostych rozwiązaniach. Muszą one służyć jednak otoczeniu i dla nich być tworzone. Nokia, dzięki współpracy z Uniwersytetem w Tampere, z fabryki gumowej galanterii prowincjonalnego przedmieścia, stała się producentem co trzeciego telefonu komórkowego na świecie. Takie przykłady to szansa i nadzieja dla Polski i Opolszczyzny. Ale najpierw przy pomocy ustaw trzeba zdefiniować priorytety. Pozwolić budować laboratoria XXI wieku, a dopiero potem brać udział w pościgach za zmieniającymi się definicjami liczby uprawnień doktorskich, ratujących szyldy mniejszych uczelni - bazujących często na transferze. W kolejnych 45 latach Politechniki Opolskiej liczyć powinien się najpierw człowiek, potem jego spokój i wreszcie innowacje, które powinny być większe znaczeniem, a mniejsze rozmiarem niż współczesny aparat telefoniczny z Tampere. Możemy liczyć na sukces, ponieważ jest nas siedmiokrotnie więcej niż Finów, tyle że ich pierwszy jubileusz 45 lecia powojennej akademii minął już w 1990 roku. Zatem dajmy sobie szansę. I powodzenia.

- Pracownicy każdej uczelni chcą pracować w środowisku stanowiącym wspólnotę akademicką, otwartą dla wszystkich, którzy gotowi są do konstruktywnej współpracy, mającej na celu osiąganie najwyższych standardów dydaktycznych i naukowych. Mam nadzieję, że właśnie w takim kierunku w tej chwili rozwija się Politechnika Opolska, i że w kolejnych 45 latach uczelnia będzie gotowa, aby silnie konkurować w europejskiej i światowej przestrzeni szkół akademickich. Obecnym i przyszłym pracownikom oraz studentom naszej uczelni życzyłabym, aby mogli powiedzieć, iż są związani z politechniką o uznanych kompetencjach naukowych i dydaktycznych, a co za tym idzie z uczelnią o uznanej renomie, prestiżu, etyce. Komfort pracy i studiowania w takiej uczelni daje poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa, tak bardzo przecież potrzebne każdemu z nas.