Jan Pietrzak na festiwalu w Opolu. Kto wytrzymał do końca, musiał mieć konkretny powód [RECENZJA]

Że będzie „gruba jazda” po Tusku, że Pietrzak odjechał w stronę PiS-u, że artystycznie czeka nas mizeria, że humor bezkompromisowy, lecz niewyrafinowany albo że zobaczymy akademię o charakterze patriotycznym.

Wiele różnych wersji, a część zakładała, że będzie raczej tak sobie…

Generalnie wszystko toczyło się w znanym rytmie „Egidy”: zapowiedź, artysta, piosenka, czasem krótki tekst. Nic z zapowiadanej burzy nie nastąpiło.

Koncert od początku przybrał charakter podsumowania i to wydawało się muzycznego. Taka podróż w czasie. Przy Pietrzaku nie ma teraz takiej klasy artystów jak 25 lat temu w Opolu, ale wykonawcy wychodzili porządnie na scenę (tekstów się jednak nauczyli), śpiewali z zaangażowaniem.

Przy niektórych utworach publiczność troszkę się „gibała”, ale raczej ważniejsze było to, że w tej podróży z gospodarzem, ktoś może miał okazje poczuć się „jak dawniej”.

Ten koncert z każdym kwadransem miał chyba przybierać na sile, ale po blisko 90 minutach można było już się pożegnać z nadzieją usłyszenia nowych tekstów satyrycznych.

Gospodarz kilka razy przybliżał sytuację geopolityczną czy historyczną Polski, i w tym sensie było patriotycznie. Spowalniało to trochę tempo koncertu, który zahaczał o głęboką noc.

Nikt jednak nie „jechał” po opozycji, było spokojnie, wręcz kraina łagodności.

Możemy się zastanawiać, czy to koncert pasujący do festiwalu opolskiego. Czy do późnej nocy warto słuchać tych wszystkich zaangażowanych, czasem lirycznych piosenek (bardziej lub mniej znanych)?

Jedno jest pewne, kto wytrzymał do końca, musiał mieć swój konkretny powód. I być może o takich odbiorców gospodarzowi koncertu właśnie chodziło.

Dla przeciwników Jana Pietrzaka ten koncert, to pewnie nudy na pudy, dla zwolenników uroczysty czas. Zwłaszcza przy finale.

Tak zwykle jest, gdy sztuka przenika się z polityką, a sam artysta balansuje na tych granicach od lat i przegonić się nie dał.