"Jedźmy na rajd" - komentarz Jerzego Miki, instruktora harcerskiego

Wtedy jednak nie było tak prosto. Pamiętam do dziś roześmiane twarze i mieszankę zawołań” „o tu byłem”, „ale to fajne” - jeździliśmy po dnie; czy „nigdy tu nie byłem”. Chłopcy mieli 12 lat. W następnym roku postanowiliśmy znów coś wymyślić. Pojechaliśmy dookoła Odry w granicach Opola. Na zakończenie stanęliśmy na larsenach w zbiegu wód Odry i kanału Ulgi. Znów usłyszałem „ale super”. Minęło sporo lat a jak jest wśród zwykłej młodzieży? W moich „grupach kontrolnych” sprawdzam: Byłeś w Kamieniu Śląskim?, a może na Kopie Biskupiej? Przeszedłeś z plecakiem 10 godzin? A widziałeś z bliska niezwykłe kapliczki w polu pomiędzy Prószkowem a Opolem? Też nie? Aha, ale byłeś w Londynie w takiej jadłodajni z minaretami takiej samej jak u nas na Częstochowskiej. I w Paryżu też byłeś, fajne sklepy? Większe niż Karolinka. I też takie restauracje z kanapkami i frytkami? Może opowiesz?

Nieee, co tu gadać, mogę pokazać zdjęcia…

Jestem przekonany, że trzeba dziś mocno namawiać na rajd, wycieczkę a obawa o zmęczenie jest równie wielka jak konieczność zabrania plecaka z kanapkami i piciem na godzinny rejs po Jeziorze Turawskim. Mimo wszystko trzeba próbować. Ważne aby pomarzyć o wspólnym działaniu. Nie indywidualnym spacerze albo rowerowym rajdzie samemu. Chodzi o relacje! Uczenie się wzajemności, odpowiedzialności i różnorodności. Z zachwytem obserwuje modę na rodzinne rajdy rowerowe. Spacery dużych grup znajomych. Nawet stukanie kijkami w kilkanaście osób daje przyjemniejszą muzykę uliczek spacerowych niż pojedynczy amator nordic walking.

Chcieć! Zebrać innych. Jesienią, zimą i wiosną. Zawsze jest na to pora. Nie ma co narzekać, że młodzi nie chcą. Jedni chcą a inni nie wiedzą, że chcą – trzeba im pomóc! Pewnie trzeba ich zebrać przez internet. Co zrobić, takie czasy.

Idę wyznaczyć trasę na najbliższy rajd jesienny.