W czasach tzw. gospodarki planistycznej równie ważne, jeśli nie ważniejsze od samych inwestycji, były koncepcje. Jedna z nich zakładała, że Kędzierzyn-Koźle po połączeniu w 1975 roku stanie się wielkim centrum przemysłu rafineryjno-petrochemicznego. Wraz z nim miała się rozwijać żegluga na Odrze. Przewidywano więc bardzo szybki wzrost liczby ludności. W 1980 roku w Kędzierzynie-Koźlu miało mieszkać 81 tys. osób, a w 1990 aż 110 tys.
W związku z tym potrzeba było było mieszkań. I choć rocznie oddawano po kilkaset lokali, to wciąż było ich za mało. Problem dotyczył nie tylko bloków spółdzielczych, ale również jednorodzinnych.
Powodem był głównie brak uzbrojonych terenów. Miejska Rada Narodowa chciała, aby domy były budowane przede wszystkim na osiedluCisowa. Z kolei w Kłodnicy planowano postawienie 5 tysięcy mieszkań. Ta ostatnia inwestycja miała sprawić, że Kłodnica stanie się centrum miasta. W praktyce było to jednak nierealne, gdyż brakowało tam stacji uzdatniania wody, sieci ciepłowniczej, wodociągów i dróg.
Ostateczne budownictwo jednorodzinne w latach 80. rozwijało się głównie na osiedlu Pogorzelec i w Cisowej, a bloki mieszkalne budowano na os. Powstańców Śląskich. Plany stworzenia centrum w Kłodnicy nie zostały nigdy zrealizowane.
Za owo centrum uważa się dziś kędzierzyńskie Śródmieście, które nie wygląda jednak zbyt estetycznie. Władze miasta już w 1976 roku wydały zalecenie likwidacji wszelkich szop, chlewików i tym podobnych zabudowań, ale część z nich do dziś nie została usunięta.
W 1979 roku uchwalono nawet tzw. plan estetyzacji miasta, a do końca lat 80. organizowano akcję "posesja", w którą - oprócz mieszkańców - włączali się policjanci i pracownicy sanepidu. Do dziś Kędzierzyn-Koźle jest jednak jednym z najbardziej zaniedbanych miast w województwie.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
