Kościół Apostołów Piotra i Pawła - Gotycka perełka miasta

Strzeliste łuki stopów opierających się na dwunastu potężnych filarach. Ogromny dach z czerwonej dachówki pokrywający trzy nawy: główną i dwie boczne. W nich wejścia do kaplic modlitewnych, w których znajdziemy bogato zdobione ołtarze. Co prawda pochodzą z czasów późniejszych, bo z renesansu, jednak ich forma doskonale uzupełnia gotyckie kształty świątyni. Układ, w którym trzy nawy są pokryte jednym ogromnym dachem określany jest jako halowy.

Miejsce budowy kościoła wybrano nie przypadkowo. Otóż posadowiono go nie tylko w granicach murów obronnych średniowiecznego miasta ale przede wszystkim zadbano o to by był w centrum. Dzięki temu mieszczanie mogli łatwo zaglądać tutaj o każdej porze by zmówić modlitwę lub uczestniczyć w nabożeństwie. Atmosfery ciszy i skupienia dodawały właśnie pnące się ku górze strzeliste łuki, tak charakterystyczne w budownictwie sakralnym wieków średnich. Uzmysławiały one nie tylko obecność w domu Pana ale jego siłę i wyższość nad wszystkimi stworzeniami. Z pewnością wówczas nastrój świątyni dodawały witraże, czyli okna bogato zdobione kolorowymi szkłami układającymi się w sceny religijne. Dzisiaj również stojąc przed głównym ołtarzem kościoła nie sposób oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia z dziełem sztuki. Świętości prezbiterium pilnują dzisiaj witraże wykonane przez współczesnych namysłowian.
Wzmiankę o świątyni farnej, czyli głównym miejskim kościele znajdujemy już w dokumentach z XIII wieku. Nie wiadomo jednak czy owa farą nazywano właśnie miejsce modlitewne stojące w tym miejscy gdzie dzisiejszy kościół św. Apostołów Piotra i Pawła. Pojawia się przy tym nazwisko proboszcza Dytryka. Jednak do dzisiaj zagadką jest czy pełnił on posługę w kościele staromiejskim (dzisiejsza dzielnica Stare Miasto) czy też właśnie w centrum. Namysłowscy historycy przyjmują jednak, że to właśnie świątynia apostołów była główną.

Wzniesiono ją w miejsce drewnianego kościoła. I tutaj znowu dokłada data jest zagadką. Kroniki miejskie mówią o 1401 roku jako początku budowy ceglanego kościoła. Inne z kolei przesuwają tą inwestycję o cztery lata później. Wtedy jednocześnie miały zostać położone fundamenty pod kościół oraz wieżę. Budowa trwała blisko 40 lat aż do 1441 roku.

Przez kolejne stulecia kościół nawiedzały pożary (już w 1483 roku), był też przebudowywany wraz ze zmianą właścicieli. W 1525 roku obiekt stał się własnością Ewangelików by następnie w 125 lat później powrócić do kościoła katolickiego. Przez trzy ostatnie stulecia świątynia była wielokrotnie przebudowywana. Jej dzisiejsza bryła to efekt neogotyckich zmian jakie nadano mu w drugiej połowie XIX wieku.

Warto dodać, że wcześniej, bo już w 1713 roku teren przykościelny otoczono murem. W jego granicach mieścił się również cmentarz zlikwidowany ostatecznie pod koniec XIX wieku. W południowo-zachodnim narożniku muru jest późnobarokowa brama wejściowa do świątyni wzniesiona wraz z jej murami. Zdobią ją rzeźby św. Jana Nepomucena z dwoma aniołami. Przy południowej ścianie kościoła jest również figura Św. Jana Nepomucena, która do 1939 roku stała na rynku miejskim. Jest to figura późnobarokowa z 1730 r., ufundowana przez rajcę Andrzeja Wachsmanna.