Lina Szejner: Wsiąść do pociągu byle jakiego...

Ponieważ nie mieli za wiele kasy, od razu postanowili, że ich oferta będzie skierowana do niezamożnych turystów i urlopowiczów, którym wystarczy na wakacjach schludna siermiężność, byle opłata za noclegi nie była wysoka.

Właściciele mieli wprawdzie plany, by po kilku latach, gdy już ich będzie stać, wprowadzić tam trochę luksusu, ale okazało się, że kiedy lepiej wyposażone i bardziej luksusowe hoteliki nie mają w sezonie wzięcia, u nich miejsca trzeba rezerwować.

Piszę o tym, bo spotkałam znajomych z dwójką dzieci smętnie chodzących po markecie.

Choć mają urlopy, a dzieci wakacje, siedzą w domu z poczuciem krzywdy. Jedyną pociechą stały się dla nich informacje o problemach tych, których stać było na wykupienie wczasów zagranicznych u bankrutów lub biletów na loty, które nigdy się nie odbędą.

Zawsze żal mi wówczas dzieci, które nie będą miały żadnych wakacyjnych wspomnień. Przyczyną jest tu nie tylko brak pieniędzy, ale brak chęci do tego, żeby posiedzieć przy internecie i znaleźć oferty na własną kieszeń. W końcu w domu także coś trzeba jeść, używać światła, gazu i wody. Jeśli więc znajdzie się "sypialnię" w górach z dostępem do kuchni, to upichcenie jednogarnkowego obiadu nie nadweręży budżetu.

No i co z tego, że może trafi nam się "wygódka" zamiast eleganckiego WC? Dwa tygodnie można wytrzymać, a w pamięci dzieci na pewno pozostanie nie wychodek, lecz stalaktyty i stalagmity Jaskini Niedźwiedziej, widok rozciągający się ze Śnieżnika czy przełęczy Salmopolskiej.

Wiem to z własnego doświadczenia. Moi rodzice starannie przygotowywali wakacje dla nas, choć wtedy nie było internetu. I kasy też brakowało. Pamiętam wczasy w wagonie stojącym na bocznicy w Jastarni, rodzinny pobyt nad jeziorem w Wielkopolsce w marnym domku, ale za to tam nauczyłam się pływać. I choć dla rodziców na pewno koszmarnym zajęciem było mycie garów w zimnej wodzie, to ja mam do dziś pod powiekami wspólne rejsy starą łodzią wuja.