Marzę o medalu w Londynie

- Na wstępie gratulujemy zdobycia tytułu najlepszego sportowca Opolszczyzny! Jak rozpoczęła się pana przygoda ze sportem?
- Wszystko zaczęło się w wieku 13 lat, kiedy pierwszy raz poszedłem na siłownię. Działo się to w takim małym miasteczku, Sępólnie Krajeńskim w województwie kujawsko-pomorskim. Spodobało mi się to. Po pół roku treningów pojechałem na mistrzostwa Polski gdzie zająłem 6. miejsce. Po ogólnopolskiej olimpiadzie młodzieży trener powołał mnie do reprezentacji narodowej seniorów i jako 17-latek pojechałem w wakacje na obóz kadry. Później trener Szewczyk spytał mnie, czy nie chciałbym przyjść do opolskiego klubu Budowlani i tak trafiłem do Opola.

- Studiuje pan w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji. Dlaczego wybrał pan tę uczelnię.
- Głównym powodem była moja żona (śmiech), która kończyła tutaj studia magisterskie na zarządzaniu. Namawiała mnie, bym również studiował, a gdy znalazła się odpowiadająca mi specjalność, czyli "marketing sportowy", rozpocząłem naukę.

- Istnieje opinia, że sporty siłowe uprawiają osoby, które niekoniecznie przywiązują wagę do swojego wykształcenia.
- Coś w tym jest, aczkolwiek zdarzają się też przypadki, że zawodnicy z kadry narodowej po jakimś czasie rozpoczynają studia, bo wiedzą, że kariera sportowa dobiega końca i trzeba coś robić dalej.

- Jak się panu studiuje?
- Dobrze. Wiadomo, że weekendy są trudne, bo od 8 do 20 trzeba być na zajęciach. Ale jak trzeba, to trzeba. Obecność na nich jest ważna, bo wtedy jest dużo łatwiej na egzaminach.

- A matematyka nie jest problemem?
- Matematyka to jest troszkę inny temat (śmiech). Tutaj będę musiał poświęcić trochę więcej czasu i jakoś sobie poradzić, tak jak w poprzednim semestrze.

- Czy wśród pana wykładowców zdarzają się kibice sportowi i może pan np. liczyć na ich zrozumienie?
- Nie wiem dokładnie. Być może są. Poza dziekanem Tadeuszem Pokusą nikt mi jeszcze nie mówił o tym, że gdzieś mnie widział na zawodach. Ja sam też nie mówię, że jestem wyczynowym sportowcem. Normalnie chodzę na zajęcia, bez żadnych przywilejów.

- W perspektywie ma pan igrzyska olimpijskie w Londynie. Jak przygotowania pogodzić z nauką?
- Trzeba sobie jakoś radzić. Póki co nawet dobrze mi to wychodzi. Przed samymi igrzyskami może być różnie. Na pewno będę się starał przyjeżdżać na większą część zjazdów. Być może skorzystam z indywidualnej organizacji studiów. Wszystko zależy od terminów moich obozów oraz od terminów zjazdów. Zdobycie medalu na igrzyskach to moje największe sportowe marzenie.

- Czy myślał pan o tym, czym się zajmie po zakończeniu kariery?
- Wydaje mi się, że zostanę przy sporcie. Być może będę działaczem? "Papiery" trenera mam już zrobione. Studiuję także marketing sportowy. Sport to coś co mnie interesuje, coś co kocham.