Opolskie środowisko akademickie pożegnało ks. prof. Radosława Chałupniaka

Miejsca w ławkach – licznie jak na okres wakacji – zajęli dawni uczniowie i przyjaciele zmarłego.

- Ks. Radosław był moim wykładowcą, bardzo dobrym znajomym - powiedziała nto Sabina Karwat. - Mieliśmy z nim zajęcia m.in. z pedagogiki. Przy pierwszym spotkaniu kazał nam się przedstawić, sam się przedstawił jako radosny Radosław. I to się sprawdziła. Nie był wesołkowaty, ale miał w sobie radość życia. Tej radości życia uczył. Pamiętam, jak podczas mszy św. w małym gronie powiedział kiedyś: Nauczcie się tańczyć, bo aniołowie w niebie nie będą mieli co z wami robić.

Jeśli go nie znałeś, to nie żałuj, nie! Bo przyjaciela straciłbyś, Bo przyjaciela straciłbyś, jak ja! - cytował w kazaniu piosenkę „Dżemu” ks. prof. dr hab. Jerzy Kostorz, dyrektor Wydziału Katechetycznego w Kurii Diecezjalnej i długoletni przyjaciel i współpracownik zmarłego, m.in. w Duszpasterstwie Akademickim „Resurrexit”. - Patrzę dziś przed siebie i widzę ludzi księdza Radka. On nigdy nie nadużywał słowa przyjaźń, ale miał siłę przyciągania większą niż przyciąganie ziemskie. Sam pamiętam go jako prostego, ciepłego człowieka. Nauczyłem się od niego, że wiara w Pana Boga jest bardzo prosta, a my ludzie często ją komplikujemy. On głosił Boga w prostym przekazie, choć był naukowcem. Był człowiekiem i kapłanem Pana Boga. Cieszę się, jestem zaszczycony, że mogłem chodzić w jego cieniu. Jeśli go nie znałeś, to żałuj, jednak żałuj, bo przyjaciela w niebie zyskałbyś jak ja zakończył.

Izabela Sonka, magistrantka i doktorantka ks. Chałupniaka z Dąbrówki Dolnej k. Pokoju wspomina zmarłego jako człowieka spotkania. Miał wielkie serce otwarte na drugiego, ale też na rozwój, na spotkanie. Uczył nas katechetyki, metodyki i dydaktyki. On pokazywał sobą, jakimi mamy być katechetami. Takimi, którzy przekażą wiarę żywą od serca do serca. Katechizować to nie uczyć religii, ale ewangelizować, pokazywać żywego Boga. Tego nas uczył.

Bp Rudolf Pierskała przypomniał o poniedziałkowej uroczystości św. Piotra i Pawła. Atrybutem pierwszego z tych apostołów są klucze drugiego miecz. - Ks. Radek miał w sobie miłość, która jest kluczem do serca drugiego człowieka i otwierał je otwartością życzliwością i dobrocią. Każdy z nas ma taki klucz. Dbajmy, by nie zardzewiał. Miecz też bywa potrzebny. Czasem trzeba coś uciąć, zakończyć, zdecydować. On taki duchowym miecz miał i za to mu dziękujemy.

Z tyłu kościoła wystawiono księgę pamiątkową poświęconą zmarłemu.