Opowiadają baśnie po niemiecku. Pięknie i z radością

Obie panie ukończyły szkołę pięknego opowiadania.

W naszym regionie odwiedzą 10 szkół i przedszkoli, propagując piękny język niemiecki.

W poniedziałek wieczorem adwentowe spotkanie w sali VdG pani Barbara rozpoczęła od opowiedzenia baśni o Liczyrzepie, a pani Karin opowiedziała fragment "Dziadka do orzechów i Króla Myszy" Ernsta Theodora Amadeusa Hoffmanna.

Przez pół godziny ich narracji - dzięki wyrazistym gestom, świetnej intonacji i radości, z jaką snuły opowieść - nie było słychać nawet przelatującej muchy.

- W ramach projektu "W każdej sprawie drzemie pieśń" odwiedzamy pięć krajów - mówi Karin Wedra.

- Chcemy poprzez opowiadanie wzbudzić w słuchaczach radość z posługiwania się językiem niemieckim. - Nie tylko u nauczycieli i uczniów, także u innych dorosłych, którzy przychodzą nas posłuchać.

- Zanim zajęłam się zawodowo opowiadaniem, byłam menedżerem projektów - dodaje Barbara Greiner-Burkert. - Jestem bardzo szczęśliwa z tego, co robię.

Cała tajemnica to relacja między opowiadającym i publicznością. Opowiadam baśń tak, jak swoją własną historię.

Słuchacze ulegają tym uczuciom, utożsamiają się z bohaterami opowieści, czekają na szczęśliwe zakończenie.

Czasem zadają pytania, dopowiadają. Bo to jest także ich historia. I o to chodzi.

Właśnie zajęcia aktywizujące uczestników obie panie poprowadziły w poniedziałek przed południem w szkole podstawowej w Ligocie Turawskiej i w gimnazjum w Turawie.
- W szkole podstawowej uczniowie mieli okazję głównie posłuchać - mówi Monika Wittek odpowiedzialna za sprawy kultury w VdG.

- Gimnazjaliści zostali zaproszeni do skomponowania opowieści samemu. Mieli wiele radości z wymyślania kolejnych etapów historii pod przewodnictwem obu pań.

One zmotywowały uczniów do opowieści o Bożym Narodzeniu. Wszystko odbywało się po niemiecku. Uczniowie znali język bardzo dobrze.

Wieczornemu opowiadaniu przysłuchiwała się pani Kornelia Scholz, nauczycielka niemieckiego z PSP nr 20 w Opolu. - Nasi uczniowie potrzebują takiej narracji - mówi.

- Często proszą, by im coś opowiedzieć i to ich nie nudzi. Ożywa ich pokaleczona kulturą obrazkową wyobraźnia. Jestem tu, by wzbogacić swój warsztat. Choć na tak długą opowieść na lekcji oczywiście czasu nie ma.