Piotr Baron: - Język niemiecki zaniedbano w domach

Używanie na co dzień języka niemieckiego w rodzinach osób należących do mniejszości wciąż jest u nas rzadkością.

Jest to stan o tyle trudny dla mnie do zrozumienia i zaakceptowania, że sam wyniosłem ten język z domu. Niemiecki był bowiem językiem rozmów przy stole, śpiewów na urodzinach i językiem modlitwy.

Pewnie miałem szczęście. Moi rodzice i babcia byli widać odważniejsi i bardziej konsekwentni niż wielu rodziców moich rówieśników. Pamiętam zresztą, jak kiedyś babci zwrócono w pociągu uwagę, że rozmawiamy po niemiecku. Odpowiedziała, że to jest enerdowski. Poskutkowało.

Z pewnością w czasach PRL-u dostęp do nauczania i uczenia się “języka serca" był utrudniony, a dla niektórych pewnie wręcz niemożliwy. Tylko jak długo będziemy się jeszcze tym tłumaczyć? Przecież od 20 lat żyjemy w wolnej Polsce i nikt nam w uczeniu się niemieckiego nie przeszkadza. A tysiące, a może miliony euro i złotówek wydano w tym czasie na podtrzymanie tożsamości.

W wielu miejscach przyniosło to efekt. Pamiętam zachwyt niemieckiego szefa niemieckiego Urzędu Rady Ministrów, który po spotkaniu z uczniami II LO w Opolu porównał ich język do niemieckiego kolegów swojej córki z Kolonii.

Dlaczego tak nie jest wszędzie? Jedni obarczają odpowiedzialnością Niemieckie Towarzystwo Oświatowe, inni TSKN, jeszcze inni przerzucają odpowiedzialność na Polaków. A moim zdaniem sprawa języka została zaniedbana przede wszystkim przez rodziców.

Muszą niepokoić próby bycia trochę Niemcami. Muszą niepokoić postawy rodziców, ktorzy na propozycję, by ich dziecko uczyło się w gimnazjum i szkole średniej niemieckiego zarówno jako języka mniejszości, jak i jako obcego, odpowiadają, że nie warto, bo on już przecież trochę po niemiecku umie.

Ileż kursów języka niemieckiego zaczyna sześćdziesiąt osób, a kończy osiem? Wiem, że to sąd kategoryczny. Ale skoro nie chcemy się uczyć swojej Muttersprache, to może powinniśmy zacząć oddawać niemieckie paszporty?