Pomajówkowe refleksje - komentarz Grzegorza Flerianowicza

Choć odważne wtedy przedstawienie sytuacji światopoglądowej w kontekście majowych świąt wydaje się być dziś już nie aktualne (większość polskiego społeczeństwa traktuje „majówkę” tylko jako okazję do wypoczynku), to mamy jakby odwrócenie biegunów.

„Święto Pracy” jest dziś swoistym kukułczym jajem, do którego nikt nie chce się przyznać - może poza odłamami skrajnej lewicy. Co więcej, tu ciekawostka, część osób o mocno prawicowych poglądach ostentacyjnie w „Święto Pracy” maja zostawia tzw. „kija”, czyli sam drzewiec, aby okazać pogardę dla komunistycznej historii tego wydarzenia. Czy jednak całkowicie słusznie?

Nie chodzi tu bynajmniej o robotników, ale o samą „Pracę”. W okresie PRL-u była niczym odrabianie pańszczyzny, więc z istoty socjalizmu stała się synonimem jego upadku. Dziś w zachodnim świecie, również mocno skręcającym w lewo, można coraz częściej odnieść wrażenie, że zaczyna być także traktowana po macoszemu. Ograniczana w wymiarze rocznym (a wkrótce też tygodniowym), coraz bardziej opodatkowywana, pozbawiana elastyczności formalnej i płacowej, zależna nie tyle od umiejętności, co znajomości, poglądów czy nawet płci, zbiurokratyzowana, a także zastępowana przez różnego rodzaju „socjale”, zaczyna odklejać się od swojej pierwotnej funkcji zapewniania niezależności finansowej - czyli wolności.

Z tego względu, co historycznie może wydawać się paradoksalne, dziś do etosu pracy - jej ważności, roli, użyteczności społecznej o wiele bliżej liberalnej prawicy niż lewicy. Dodając do tego, że 1 maja jest również poświęcony św. Józefowi Rzemieślnikowi, może już w przyszłym roku zamiast „kija” prawica pokaże, że odcinając się od dziedzictwa nie odcina się od wagi samej pracy i również w tym dniu w kilku więcej polskich oknach załopocze biało-czerwona flaga.