Powstanie film o diecezji opolskiej na jej jubileusz 50-lecia

- Jestem sprawcą pewnego filmowego zamieszania – mówił Mateusz Magdziarz, dyrektor i redaktor naczelny TVP3 Opole, rozpoczynając briefing prasowy w katedralnej zakrystii. - W 2022 roku, bardzo ważnym dla diecezji opolskiej opolski oddział TVP przygotuje film dokumentalny o historii diecezji. Dziękuję ks. biskupowi Andrzejowi Czai, że przychylnie odniósł się do tego projektu. Podkreślam, że rzucamy jak najlepsze siły produkcyjne ośrodka, będzie to produkcja na wysokim poziomie. Przygotujemy też dużą projekcję kinową.

- Jako autor scenariusza i reżyser zbyt wiele nie mogę zdradzić – przyznał teolog i filmoznawca, ks. prof. Marek Lis. – Premierę planujemy na wrzesień przyszłego roku, czyli na zwieńczenie obchodów 50-lecia diecezji. Chciałbym pokazać nie tyle przeszłość, ile to, czym Kościół opolski jest i to nie tylko w perspektywie pół wieku. Rok 1972 to data bardzo umowna. Wtedy administrator apostolski został ogłoszony biskupem, a administracja apostolska stała się diecezją. Ale ta historia zaczyna się od powołania diecezji wrocławskiej, czyli ponad tysiąc lat temu. A przypomnę, że w czasach św. Wojciecha Opole przynależało do diecezji praskiej. Stąd opowieść o jego odwiedzinach w Opolu jako biskupa miejsca. Chcemy zrealizować film średniometrażowy długości pięćdziesięciu paru minut.

Sekretarz biskupa opolskiego, ks. dr Joachim Kobienia, wyraził radość z powstania filmu, który przybliży diecezję widzom. Przypomniał, że złoty jubileusz diecezji zostanie obudowany programem wielu wydarzeń religijnych. – Diecezja to nie tylko struktura administracyjna i obszar – powiedział – to są przede wszystkim ludzie. Przypomina o tym hasło roku jubileuszowego „Bliżej Boga-Człowieka”.

Proboszcz katedry, ks. dr Waldemar Klinger zwrócił uwagę, że 50 lat diecezji jest wydarzeniem epokowym. – Pamiętam jej utworzenie w 1972, życzę młodym ludziom, by doczekali jej stulecia. Diecezja to nie administracja i firma, ale wspólnota żywych ludzi. Życzę realizatorom filmu, by się im udało ten żywy oddech Kościoła pokazać. Bo to jest nieodzowna cząstka naszej tożsamości.