To miasto należało kiedyś do województwa opolskiego. Tak wyglądał przed laty Racibórz

Racibórz, gród o bogatej i burzliwej historii, istniejący już w IX wieku, był strategicznie położony na szlaku handlowym przez Bramę Morawską. Racibórz, leżący na skrzyżowaniu dróg z Czech i Moraw do Krakowa, na Ruś i na Śląsk, bronił przeprawy przez Odrę i rozwijał się jako ważny ośrodek handlowy i obronny. Według staropolskich przekazów, miasto to było stolicą Kwadów i zostało wspomniane w Kronice Galla Anonima. Jest w niej opisane zdobycie grodu Racibórz przez rycerzy Bolesława Krzywoustego w 1108 roku.

W późniejszych przekazach Racibórz pojawia się jako gród kasztelański, a od 1172 roku jako stolica księstwa z Mieszkiem I Plątonogim na tronie. Dzięki swojej strategicznej lokalizacji i obronnym właściwościom, miasto stało się silnym grodem warownym. Racibórz w 1241 r. dwukrotnie zdołał odeprzeć nawałnicę tatarską, której uległ nawet Kraków. W 1299 roku, wolą księcia Przemysława, władzę w Raciborzu przejęła rada miejska, zaś XIII wiek był czasem prężnego rozwoju i kulturowego oddziaływania na inne ziemie polskie.

W książęcej mennicy w Raciborzu bito pierwszą monetę z polskim napisem "Milost", a w klasztorze dominikanów Wincenty z Kielczy, autor hymnu o Św. Stanisławie "Gaude Mater Polonia", zapisał w kronice pierwsze polskie zdanie - "Gorze szą nam stało". Nazwa miasta pochodzi od słowiańskiego imienia Racibor, a jej zgermanizowana forma brzmiała "Ratibor". Dogodne położenie Raciborza sprzyjało szybkiemu rozwojowi miasta, które stało się ważnym ośrodkiem handlowym i rzemieślniczym, zwłaszcza tkackim i sukienniczym.

W pierwszej połowie XIV wieku Racibórz był najludniejszym miastem na południowym Śląsku. W 1336 roku miasto przeszło we władanie opawskich Przemyślidów, którzy znacząco wpłynęli na jego rozwój. Racibórz wykupił dziedziczne wójtostwo w mieście przed 1413 rokiem, a rada miejska zyskała prawo wyboru burmistrza.

Po bezpotomnej śmierci Walentego Przemyślidy w 1521 roku, władzę nad księstwem raciborskim przejął Jan II Dobry z górnośląskiej linii Piastów. W 1531 roku Racibórz, obok Opola, stał się miejscem obrad sejmiku krajowego oraz składania hołdu królowi Czech. W 1551 roku miasto przeszło we władanie Habsburgów.

Podczas wojny trzydziestoletniej w XVII wieku, Racibórz był kilkakrotnie niszczony. W 1683 roku mieszkańcy gorąco powitali króla Jana III Sobieskiego, ciągnącego z odsieczą pod Wiedeń. Po wojnie prusko-austriackiej o Śląsk, Racibórz został wcielony do Królestwa Pruskiego, co przyczyniło się do jego gospodarczej odbudowy, szczególnie po wybudowaniu linii kolejowej w 1846 roku, która połączyła Berlin z Wiedniem.

W pierwszej połowie XX wieku Racibórz był ośrodkiem polskości, działało tu wiele polskich organizacji kulturalnych i społecznych. Mieszkańcy Raciborza brali udział w trzech powstaniach śląskich, jednak wyniki plebiscytu w 1921 roku zadecydowały, że miasto pozostało w Niemczech. W czasie II wojny światowej Racibórz był miejscem wielu cierpień, zarówno dla Polaków, jak i Niemców.

Po wojnie miasto zostało odbudowane i rozwijało się gospodarczo. W 1997 roku Racibórz nawiedziła największa od stuleci powódź, która zniszczyła znaczną część miasta. Mimo to, Racibórz odbudował się i stał się nowoczesnym miastem z bogatą historią.