Studentka WSZiA w Opolu: - Uwielbiam odkrywać w dzieciach piękno

Najpiękniejsza w ludziach i dzieciach zarówno tych neurotyopowych jak i tych ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi jest ich różnorodność. Osobiście traktuje to jak odkrycie ich ukrytego piękna. Praca z dziećmi niepełnosprawnymi wymaga wiele pokory i cierpliwości, ale również pozytywnego i beztroskiego szaleństwa, niestandardowości w podejmowaniu wyzwań i ogromnej determinacji w dążeniu do celu - mówi pani Karolina.

- Najczęściej to małe kroczki zamieniają się w milowe skoki. Osobiście uważam, ze nie ma nic lepszego w moim zawodzie, jak sytuacje, w których dziecko osiąga, choć w minimalny sposób swoją indywidualność i umiejętności, które pomogą mu usprawnić życie - dodaje. Moim priorytetem jest zawsze praca nad samoświadomością dziecka, jak i jego rozwojem emocjonalnym w różnych życiowych sytuacjach. Z doświadczenia wiem, że tych trudnych jest o wiele więcej niż w życiu przeciętnego dziecka. I tu staram się być tym silnym ramieniem”. Z pewnością też pomagają mi cechy charakteru, takie jak sumienność i konsekwentność w działaniu. Można śmiało powiedzieć, że nie ma ze mną tak łatwo, oczywiście tylko w kontekście czysto zawodowym i radzenia sobie z problemami - dodaje śmiejąc się pani Karolina.

Pani Karolina od czterech lat pracuje w Przedszkolu Publicznym nr 54 jako nauczyciel, a dwóch lat w tej samej placówce dodatkowo jako oligofrenopedagog, jak sama podkreśla, tą funkcję ceni sobie najbardziej.

- Moją ścieżkę kariery rozpoczęłam zaraz po uzyskaniu pierwszego dyplomu licencjata, nawiązując wtedy współpracę z Fundacją „Prodeste”, zajmującej się terapią i diagnozowaniem dzieci ze spektrum z autyzmem. Fundacja ta dała mi niesamowicie duże doświadczenie i nauczyła zupełnie inaczej spoglądać na rozwój dzieci. Kolejne doświadczenia zdobyłam w „Stowarzyszeniu Jednym Słowem”, pracując w tym samym zespole. Jednocześnie kończyłam studia magisterskie. Po nich przyszedł czas na prawdziwy egzamin, czyli pracę nauczyciela w przedszkolu i powiem szczerze, że mój upór i sumienność opłaciły się. Do tego stopnia, że mój scenariusz lekcji znalazł się w naukowej publikacji dr hab. Marka Białokura pt. „Polski rok 1918 w podręcznikach do nauczania historii i literaturze dokumentu osobistego” - opowiada i dodaje uśmiechając się, że to nie koniec i że teraz przed nią nowe wyzwania, bo rozpoczęła dwa kierunki studiów podyplomowych w WSZiA.

- Wiem, że zostanie mi mało czasu na spotkania ze znajomymi, grę w tenisa, którą uwielbiam, czy bieganie, ale z drugiej strony na pewno nie będę narzekać na brak zajęć, bo jako osoba podejmująca różne wyzwania nie lubię kiedy życie ucieka mi przez palce - podsumowuje.

Mając trójkę dzieci zawsze z nadzieją patrzę na takich pedagogów, jak pani Karolina, bo wybierając dwa kierunki studiów podyplomowych, nasza studentka praktycznie poświęci na naukę każdy weekend, ale to doświadczenie potem przełoży się na jakość nauczania. Sama jednak wiedza, którą tak naprawdę może dzisiaj zdobywać każdy, nie zastąpi pasji i serca do nauczania, więc tym bardziej trzymam kciuki za jej determinację i ciągłe rzucanie sobie wyzwań – mówi dr Sławomir Śliwa, dziekan WSZiA. Obojętnie czy dzieci mają specjalne potrzeby edukacyjne, czy też nie, trzeba dostrzegać ich indywidualne umiejętności i rozwijać je. Trzeba uczyć kreatywności i potrafić docierać do dziecięcych umysłów, a nie każdy ma do tego predyspozycje. Musimy mieć na uwadze to, o czym powiedziała Pani Karolina, że bardzo często najmłodsi chcą, żebyśmy byli dla nich nauczycielami, ramieniem, na którym mogą się wesprzeć i osobami, którym mogą zaufać – podsumowuje dr Śliwa.