Uratowali sąsiada z płomieni, ale nie czują się bohaterami

- Tamtego dnia mieliśmy spotkanie grupy biblijnej - wspomina wydarzenia z 17 marca tego roku Jarosław Muzolf, który mieszka w kamienicy przy ul. Kośnego w Opolu. - Spojrzałem w okno i zauważyłem dym. Zszedłem piętro niżej i zorientowałem się, że wydobywa się on ze szpar wokół drzwi sąsiada.

Na miejscu pojawiło się jeszcze dwóch mężczyzn, którzy ruszyli na pomoc. - Metalowych drzwi nie dało się wyważyć kopniakiem ani barkiem, jak to się dzieje w filmach. W końcu ktoś przyniósł łom i pokonaliśmy te drzwi - wspomina pan Jarosław. - Przez moment miałem chwilę zawahania. Pomyślałem, że być może sąsiad przypalił jajecznicę, a my wchodząc zniszczymy mu drzwi.

Wewnątrz paliła się wersalka. Mężczyźni podejrzewali, że w mieszkaniu może znajdować się starszy pan. - Dymu było już tak dużo, że widziałem właściwie tylko czubek własnego nosa - opowiada Łukasz Morski-Żmij. - Kołdra była ułożona w kształcie człowieka i przez sekundę pomyślałem, że to sąsiad płonie. W mieszkaniu nie dało się oddychać, dlatego kilka razy wybiegałem na korytarz, żeby zaczerpnąć powietrza, a później wracałem do środka. W końcu znalazłem sąsiada w łazience.
Dwaj towarzyszący mu mężczyźni walczyli w tym czasie z płomieniami. - Wodę przynosiliśmy wiadrami ode mnie z łazienki, ale ciśnienie było tak niskie, że na niewiele się to zdało - relacjonuje Wiesław Najbar. - Chwyciliśmy nawet za wodę mineralną, ale bez efektu - opowiada.

Mężczyznom wydawało się, że ta walka trwa całą wieczność, choć straż pożarna na miejscu pojawiła się błyskawicznie.

Dzisiaj za swój bohaterski czyn odebrali gratulacje i upominki z rąk prezydenta Opola Arkadiusza Wiśniewskiego oraz bryg. Pawła Kielara, komendanta miejski PSP w Opolu.

- Na co dzień jeździmy do pożarów i niesiemy pomoc, ale od świadków takich zdarzeń oczekujemy właściwie tylko tego, aby w porę wezwali służby - mówił komendant Kielar. - Ci mężczyźni zrobili znacznie więcej, bo zaryzykowali własne życie. W ciągu 6 minut, jakie upłynęły do naszego przyjazdu, wykonali pracę, która uratowała człowieka.

Mężczyźni nie czują się bohaterami. Mówią, że każdy na ich miejscu tak by zrobił.