Wciąż mówimy Mickiewiczem

- Dlaczego warto wciąż grać klasykę?
- Dziś z całą pewnością możemy powiedzieć o naszych klasykach, że byli geniuszami. Jeżeli coś po tylu latach jest ważne i nie przemija, to znaczy, że ma wartość. Z punktu widzenia artystów teatru granie klasyki niesłychanie rozwija warsztat twórczy. Dlatego wielu reżyserów - ja do nich też się zaliczam - dąży do tego, by choć w części dosięgnąć geniuszu autora.
- A dlaczego warto oglądać klasykę?
- Z tych samych powodów. Obcując z klasyką, wzbogacamy w sensie estetycznym swoją osobowość i duchowość. Kiedyś zapytał mnie znajomy filozof "dlaczego wy ciągle gracie klasykę", a ja odwróciłem to pytanie - "a dlaczego wy wciąż czytacie Arystotelesa, Hegla, Kanta?" Ano dlatego, że nie sposób pominąć tego, co zostało dawno wymyślone. Znajomość klasyki to nasza spuścizna, fundament. Człowiek bez korzeni przestaje być zwierzęciem społecznym. Zrezygnować z klasyki to tak, jakby odrzucić język, którym się posługujemy. Przecież my wciąż mówimy Mickiewiczem, który zmienił paradygmat naszego języka. Pozbawianie się tego wszystkiego, to skazywanie się na duchowe pustelnictwo.
- Jaka w tym wszystkim jest rola opolskiego festiwalu klasyki?
- Istnienie takiego festiwalu jest dodatkowym elementem mobilizującym twórców do zajmowania się klasyką teatralną. Dla teatrów uczestniczących w nim jest to niewątpliwa promocja - zwłaszcza, gdy można się pochwalić otrzymaną tu nagrodą. Dla gospodarzy imprezy fakt bycia w centrum ważnego wydarzenia kulturalnego dodaje splendoru, przypisuje do elitarnej grupy teatrów, które takimi imprezami mogą się poszczycić. W pewnym sensie wydobywa nas z niebytu.