Wykonała ponad 500 skoków ze spadochronem

Z wykształcenia jest technologiem żywienia. Pracuje w biurze handlowym jako logistyk. A wolny czas spędza... w powietrzu. W ciągu 10 lat wykonała ponad 500 skoków spadochronowych.

- Czemu pani skacze ze spadochronem?
- Bo lubię się porządnie przewietrzyć, tak od czasu do czasu.

- Twierdzi pani, że stała się spadochroniarką przez przypadek. Na czym ten przypadek polegał?
- To były wczesne lata dziewięćdziesiąte, nie było raczej w Opolu takich fitness klubów, jakie znamy teraz. Więc chodziłam z koleżanką na siłownię i tam usłyszałyśmy od ćwiczących tam panów, zresztą już z nami zaprzyjaźnionych, że wybierają się na kurs dla skoczków spadochronowych. Ja też wyraziłam ochotę. Miałam wówczas niespełna 18 lat.

- Co na to rodzice?
- Już wcześniej trenowałam sport niekojarzący się z kobietami - strzelectwo. Więc specjalnie ich nie zaskoczyłam kolejnym wyborem.

- A instruktorzy na lotnisku?
- No, dla nich to był pamiętny rok, bo nagle na płycie lotniska "zaroiło się" od kobiet. Na moim kursie byłam ja, a na kursie szybowcowym "aż" 5 dziewczyn. Grupy kursowe liczyły po 20-25 osób. Nigdy wcześniej nie było aż tylu dziewczyn. Instruktorzy nie ukrywali, że teraz, z uwagi na obecność płci pięknej, muszą się inaczej zachowywać, bardziej uważać na gesty i słowa... Ale i tak bywało, że wymknęło się im jakieś drobne przekleństwo. Przy okazji tego wywiadu chcę podkreślić, że to jest sport jak najbardziej dla kobiet - nie trzeba mieć wielkich muskułów ani umieć dźwigać ciężary, aby skakać ze spadochronem. Trzeba tylko minimalnie dbać przez cały rok o swoją kondycję.

- Skoro podczas pani kursu kobiety miały szczególne względy, to pewnie pierwszy skok wykonała pani jako pierwsza w grupie, zgodnie z zasadą: kobiety przodem?
- Nie! Niestety wśród ludzi powietrza - skoczków, pilotów, szybowników - pokutuje przekonanie, że baba jednak coś popsuje, więc lepiej jest zostawić jej zadanie do wykonania na samym końcu. Kilka godzin czekałam na swoją kolej, aż wyskoczą pozostali uczestnicy kursu, chłopcy.

- Łatwo było?
- Skakałam z samolotu o nazwie Gawron, w którym najpierw musiałam wyjść na stopień, na zewnątrz, przytrzymać się drzwi i zastrzału, a dopiero potem skoczyć. Dostałam potężną dawkę adrenaliny. Ale zrobiłam to, bo przecież wcześniej skoczyła cała moja grupa.

- Czy pani partnerowi imponuje, że jego kobieta to doświadczony skoczek?
- Tak się składa, że poznaliśmy się na lotnisku, gdy jego przyjaciel robił kurs szybowcowy, a on mu pomagał w przygotowaniu sprzętu. Więc dla niego nie jestem jakimś idolem, wie, co to dziewczyna ze spadochronem. Jednak zauważyłam, że panowie, którzy dowiadują się, jaka jest moja pasja i że mam na koncie już grubo ponad 500 skoków, robią wielkie oczy. Pani zresztą też takie duże oczy zrobiła...
- Bo skoczyć ze spadochronem hobbystycznie ponad pół tysiąca razy to duże osiągnięcie. Jak pani uczciła swój pięćsetny skok?
- Zwykle jest tak, że podczas setnego i przy okazji każdej kolejnej setki skoków robi się coś specjalnego. Bardziej doświadczeni skoczkowie mają prawo dać ci klapsa albo ustawia się figurę w powietrzu, to znaczy podczas spadania ścigamy się, łapiemy, przez chwilę lecimy wspólnie z innymi skoczkami. Gdy wykonywałam 500. skok, kolega dogonił mnie podczas spadania i dla żartu przewrócił na plecy. Szybko wróciłam do tak zwanej płaskiej pozycji, czyli przewróciłam się na brzuch.

- Najwięcej frajdy jest, zanim otworzy się spadochron?
- Tak. Najdłużej spadałam przez minutę i dwadzieścia sekund, wtedy skoczyłam z wysokości pięciu tysięcy metrów. Fajnie jest poganiać się po niebie, zobaczyć obok siebie w przestworzach znajomą twarz, może jakąś formację zrobić... Mnie udało się spadać w formacji składającej się z sześciu osób. Może to nie jakiś wielki wyczyn, ale zabawa była przednia.

- Czy są mody na technikę wykonania skoku?
- Gdy ja się szkoliłam, skakało się na tzw. płaską, czyli brzuchem do ziemi, w tej pozycji leciało się aż do momentu otwarcia spadochronu. Teraz są też inne techniki: skacze się na główkę, na nogi, nawet na plecy... Wszystko po to, aby zwiększyć prędkość lotu i dawkę adrenaliny.

- A jaką pani prędkość spadania osiąga?
- Dokąd nie otworzę spadochronu - dwieście kilometrów na godzinę. To taka normalna średnia. Ale tej prędkości się nie czuje, gdyby w tunelu powietrznym były rozstawione znaki, które śmigałyby obok skoczka - wtedy byłoby inaczej. A tak tylko wiatr smaga twarz, czasami, osobom o pulchniejszych policzkach, skóra mocno zafaluje... Generalnie skoczkowie dość dobrze się ubierają, aby nie marznąć i podczas lądowania ochronić ciało przed ewentualnymi urazami. Bo ląduje się w różnych miejscach.

- Na przykład na drzewie?
- Tak, mnie się to zdarzyło. Wylądowałam na świerku, bez kłopotów zresztą, bo wykorzystałam wiedzę na temat techniki lądowania na drzewach. Potem spokojnie czekałam, aż ktoś po mnie przyjedzie z drabiną i będę mogła po niej zejść. Niestety, chodzenie po drzewach nie jest moją mocną stroną.

- To drogi sport?
- Kiedyś był chyba droższy. Miałam nawet jakiś czas przerwę w skakaniu, bo zwyczajnie nie było mnie na to stać. Teraz jest lepiej. Używany sprzęt dobrej jakości: spadochron główny, zapas, pokrowiec i automat ratowniczy można już kupić za 6 tysięcy złotych. Kiedyś trzeba było wydać około 10 tysięcy. Jeśli ktoś załapie bakcyla i pokocha skoki, to jest w stanie sfinansować to hobby. Co oczywiście wymaga wyrzeczeń, na przykład zimą. Nie wyjeżdżam na egzotyczne wakacje, nie uprawiam sportów zimowych, bo oszczędzam pieniądze na sezon skoków.