Zaangażowane kino moskiewskie - komentarz Wacława Grzybowskiego

Po pierwsze Rosja nie istnieje. Istnieje obszar poddany Moskwie, czyli Moskowia. Po drugie, ludzie wrażliwego sumienia nie mają tam czego szukać, ponieważ jej sumieniem, w zasadzie protezą sumienia, może być tylko propaganda, zwłaszcza filmowa.

Z tego powodu patronem filmu moskiewskiego jest Dzierżyński. Dlaczego nie Eisenstein, twórca sztandarowego hitu rewolucji bolszewickiej pt. Pancernik Potiomkin? Ponieważ Eisenstein był całkiem zależny od Trockiego. Tak jak inni bolszewicy, Trocki słuchał w kwestiach propagandy żelaznego Feliksa. Dlaczego jednak Dzierżyński musi być patronem kryminalnych seriali? Bo śledztwo prowadzi do wykrycia źródeł zła, tak jak w serialu Zabór, gdzie młody policjant rozmawia z duchem Dzierżyńskiego.

Pozornie doktryna Marksa-Englesa naucza, iż zło ma wymiar tylko i wyłącznie społeczny. Jednak jego istnienie jest poddane w wątpliwość przez marksizm-leninizm tylko w sferze deklaracji. W istocie metafizyczna prawda o złu jest zarezerwowana dla wtajemniczonych. Poemat Marksa ku czci upadłego ducha jest ukrytym przesłaniem jego idei, znanym wąskiemu kręgowi wyznawców. Ale to potwierdza, że zło jest przez nich zaakceptowane. Inaczej skąd by się wziął rewolucyjny terror, zalecany przez twórców tego obłędu? Nadto owo zło jest niebezpieczne i złe, ale i trochę dobre, jak to widzimy w dialogu młodego policjanta z upiorem Dzierżyńskiego. Ten podsuwa bowiem skuteczne metody zwalczania go. W ten sam sposób zło, w postaci Wolanda, jest ukazane w Mistrzu i Małgorzacie Michała Bułhakowa. W obu przypadkach zło jest egzekutorem sprawiedliwości. Brak tu logiki, bo sprawiedliwość może wypływać tylko z dobra.

Satanizm współczesnej moskiewskiej propagandy i samej doktryny rewolucyjnej jest wprost i dosłownie eksponowany w tych scenariuszach. Widzimy go we fragmentach innego moskiewskiego serialu pt. Krzemień. „Przywykłam do pulsacji piekła”, mówi bohaterka w „pięknym” poetyckim wyznaniu miłości do głównego bohatera, oficera FSB.