Zbigniew Bródka: - Z pracy strażaka na pewno nie zrezygnuję

- Kiedyś będziemy w stanie ugryźć Holandię?
- Do tego trzeba wielu zmian, wielu lat treningów. Musimy dysponować dużo silniejszą grupą zawodników. U nich trenuje mnóstwo ludzi, mają dużą selekcję. Są, można powiedzieć, producentem mistrzów. To, co zrobili w Soczi, to coś niesamowitego. Choć podejrzewam, że takie igrzyska będzie im ciężko w przyszłości powtórzyć. Zgarnęli większą część medali, inne potęgi nie istniały.

- Wróci Pan do Polski jako podwójny medalista olimpijski. To może być skok w inną przestrzeń.
- Naprawdę nie wiem, co mnie czeka. To pewnie będzie wielki szok, jeszcze większe zdziwienie, może chaos. Ale z chłodną głową poradzę sobie z tym. Najważniejsze, że zrealizowałem marzenia.

- Jakie to uczucie?
- Teraz czuję się naprawdę spełniony. Gdybym wracał z tym jednym złotem za start indywidualny, to pozostałby taki niedosyt. Start w biegu drużynowym był dla mnie bardzo ważny ze względu na chłopaków. W końcu wspólnie trenowaliśmy i pracowaliśmy na ten sukces. Mieliśmy brązowy medal z mistrzostw świata i wierzyliśmy, że stać nas na powtórzenie tego wyniku.

- Przed biegiem na 1500 metrów rozmawiał Pan z żoną, udzieliła Panu wtedy paru rad. Teraz też coś podszepnęła?
- Tym razem motywowała mnie, żeby wyszedł mi jeszcze ten jeden bieg. Właśnie dla kolegów. Słuchaj, mówiła, ty już zrobiłeś swoje, ale inni też będą ci wdzięczni, jeśli im pomożesz. Jesteś mocny, postaraj się.

- Po tych sukcesach nie zastanawia się Pan nad rezygnacją z zawodu strażaka albo choć zawieszeniem obowiązków?
- Nie ma takiej opcji. To jest dla mnie odskocznia. Nie mógłbym też tego zrobić kolegom z jednostki. Oni też mi pomogli, bardzo mnie motywowali. Jak się dowiedziałem, że zrobili w trakcie igrzysk strefę kibica... Wspaniała sprawa, choć przed pierwszym startem byłem sparaliżowany świadomością, że wszyscy tak na mnie liczą. Ale potem, jak zdobyłem złoty medal, to w biegu drużynowym było już łatwiej.