Gustaw z opolskim rodowodem

- Choć z pochodzenia opolanin, w tym mieście na scenie pojawi się pan po raz pierwszy. Konkursowo.
- To wszystko prawda i bardzo się cieszę.

- To podwójny opolski debiut, ponieważ w "Ślubach panieńskich" w reżyserii Ireneusza Janiszewskiego, wystawianych przez Teatr Nowy, wystąpi pan jako aktor i jako kompozytor. Gustaw to dowód, że wymknął się pan już klasyfikacji, wedle której Jakub Przebindowski jest idealnym wykonawcą ról młodych inteligentów.
- Wizerunki się zmieniają z roku na rok. Wedle jednych reżyserów uosabiam typ inteligencki, wedle innych - amanta, a dla pozostałych - osoby wesołej lub smutnej, zdolnej do zdrad i fałszu. Gustaw to fajna rola: mężczyzny młodego, używającego życia, nagle zakochującego się w wiejskiej dziewczynie. I tu całe perypetie. Wolałbym o nich nie opowiadać, żeby nie psuć zabawy tym, którzy przyjdą do teatru.

- Czym pana Gustaw wyróżnia się na tle całego zastępu fredrowskich bohaterów o tym imieniu?
- Oczywiście zawarłem w nim cząstkę samego siebie. Co do reszty... Nie sugerujmy niczego przyszłym widzom.

- Rola kompozytora to coś nowego?
- W Opolu ukończyłem średnią szkołę muzyczną i w szkole teatralnej, zupełnie niezależnie od aktorstwa, zajmowałem się aranżacją i opracowaniami muzycznymi, co ośmieliło mnie do podjęcia samodzielnych prób pisania muzyki i zaowocowało w przypadku "Rzeźni" w Teatrze Słowackiego w Krakowie, łódzkich "Ślubów panieńskich" i przedstawienia telewizyjnego Grzegorza Jarzyny, opartego na "Historii" Gombrowicza. Poza tym moje piosenki i aranżacje wykonywali aktorzy uczestniczący w przeglądach piosenki aktorskiej, zaś pod koniec listopada w Łodzi odbyła się premiera spektaklu, na który złożyły się wyłącznie moje kompozycje. Tak więc muzyka to może nie najważniejsza, ale dla mnie istotna sfera działalności.

- Do Opola wraca pan jako wykonawca wielu ról w spektaklach i filmach znanych reżyserów, od Wajdy począwszy. Proszę przypomnieć swoje "udziały" od czasu, kiedy zniknął nam pan z oczu.
- Rzeczywiście był Wajda w filmie i w telewizji, seriale "Miasteczko" i "Na dobre i na złe", zaś przede wszystkim praca w teatrach krakowskim i łódzkim, którą najbardziej sobie cenię. W Teatrze Stu - udział w realizacji "Ich czworo" w reżyserii Stanisława Banasia w doborowej obsadzie, a także w słynnym "Hamlecie" Krzysztofa Jasińskiego. W "Nowym" gram w zdobywającej ogromne laury "Śnie Pluskwy" Tadeusza Słobodzianka w reżyserii Kazimierza Dejmka, w "Królu Lirze" w reżyserii Mikołaja Grabowskiego i w wielu innych przedstawieniach. Tyle mogę o sobie powiedzieć.

- Choćby ta lista zaprzecza stereotypowym wyobrażeniom o możliwościach absolwentów polskich szkół teatralnych, nawet tych szczególnie utalentowanych. Możliwościach ograniczonych zaniedbaniami w sferze kultury.
- Widać miałem jakiś łut szczęścia, bo rzeczywiście bardzo trudno jest w moim zawodzie, zresztą, jak ostatnio wykazują statystyki, nie tylko w moim, o stałą pracę. Bardzo trudno przy dużej konkurencji otrzymać rolę w serialu telewizyjnym. Są jednak aktorzy bardziej zajęci. Trzeba także pamiętać, że lista moich ról rozkłada się na pięć lat pracy w teatrze, a właściwie jeszcze więcej, bo miałem to szczęście, że startowałem już w trakcie studiów.

- Jakie są pana nadzieje i plany?
- Zwykle aktorzy, jeśli postawi się im pytanie o plany, odpowiadają, że wolą nie mówić, żeby nie zapeszać. Uważałem, że to czysta kokieteria, do momentu, kiedy powiedziałem dziennikarzowi o swoim spodziewanym udziale w dużej produkcji, o swojej głównej roli, która do tej pory nie doszła do skutku. Więc niech te plany pozostaną tajemnicą do czasu, nim się dostatecznie wyklarują.