Husajn to niecały kłopot

Po pierwsze, jak już teraz wiadomo, Husajn nie kierował antyamerykańską partyzantką. Z prostego powodu - wszystkie siły i czas poświęcał na ukrywanie się, tak przed armią USA, jak i rodakami, którym nie mógł ufać ze względu na wysoką nagrodę za jego głowę. Tak więc schwytanie dyktatora nie sparaliżuje działalności bojówkarzy i terrorystów, a raczej - co już widać - ją zintensyfikuje, bo będą oni chcieli udowodnić, że opór ma związek nie z osobą dyktatora, ale z walką o uwolnienie Iraku spod okupacji.
Po drugie, sądzono, iż ujęcie Husajna usunie wreszcie obawy jego byłych poddanych, że okrutny tyran wróci kiedyś do władzy, a pozbawieni strachu aktywniej włączą się do budowy nowych, demokratycznych porządków w Iraku. Automatycznie wiązałoby się to również z aktywnym współdziałaniem z Amerykanami w zwalczaniu terroru. Bardzo możliwe, iż w końcu do tego dojdzie, ale też coraz wyraźniej widać, że są inne przeszkody w zaprowadzeniu porządku na terenie całego kraju. Podstawową jest brak porozumienia między głównymi narodowościami i społecznościami religijnymi zamieszkującymi Irak: Kurdami, szyitami i sunnitami. By skutecznie walczyć z terorrem i zwykłą przestępczością - które nie znają granic - potrzebna jest jedna policja, wywiad i centrum decyzyjne. Tymczasem Irak jest nadal państwem w stanie rozpadu, a co gorsza, ani Kurdowie, ani szyici nie palą się, by tworzyć jakieś ponadregionalne instytucje. Jeszcze gorzej jest z sunnitami, których większość to zwolennicy obalonego Husajna. Póki nie pogodzą się z jego upadkiem i nie wyłonią nowego przywódcy, nie można liczyć, że wezmą udział w odbudowie kraju. A to wszystko razem oznacza, iż Amerykanie jeszcze długo będą się borykać z tymi wszystkimi problemami, które mieli przed schwytaniem Husajna. Ale z tego powodu zwykli Irakijczycy wcale nie mają się co cieszyć.