Niepełnosprawni też potrafią pracować. Niedowidząca Renata Tomaszewska jest tego przykładem

Renata Tomaszewska niedowidzi. Ma orzeczoną pierwszą grupę inwalidzką, czyli znaczny stopień niepełnosprawności. Pomimo przeciwności nie poddaje się. Pracuje. Jest specjalistą obsługi biura ds. rehabilitacji w Opolskim Klubie Sportowo-Turystycznym Niewidomych i Słabowidzących Cross w Opolu przy ul. Damrota.

Zobacz: Niepełnosprawni sprawdzają się jako pracownicy ochrony

- To głównie praca biurowa. Wypełniam dokumentację, zajmuję się promocją sportu i turystyki, organizacją turnusów rehabilitacyjnych - wymienia. - Jestem też odpowiedzialna za zdobywanie dofinansowań z funduszy PFRON - począwszy od napisania wniosku, przez realizację, a na rozliczeniu kończąc.

W pracy korzysta ze specjalnych programów, które powiększają i przekładają tekst na formę dźwiękową.

- Regulamin konkursu PFRON ma np. 80 stron i nie dałabym rady tego przeczytać. Korzystam więc z programu i wówczas wszystko czyta mi lektor - tłumaczy.

Na pytanie, czy zajmuje to więcej czasu niż zwykłe czytanie, odpowiada: - Nie, nie ma różnicy, pracuję w takim samym tempie co inni.

Pani Renata pracuje po 7 godzin. Zaczyna o 7.30. Do Opola dojeżdża z Szydłowa pociągami. Ma do pokonania 18 kilometrów, co zajmuje jej 30 minut.

- Choć na dojazd muszę poświęcić sporo czasu, to warto. Chcę pracować, bo wiem, co oznacza bycie bezrobotnym - mówi. - Długo nie pracowałam. Człowiek wtedy po  prostu głupieje. Ma się taki dzień świstaka, każdy jest taki sam. A jak się chodzi do pracy, trzeba być na  bieżąco. 

Z wykształcenia jest pielęgniarką. Pracowała w szpitalu. Jednak przez nieszczęśliwy wypadek w 1997 roku zaczęła mieć problemy z poruszaniem się. Później doszły kłopoty ze wzrokiem.

Zobacz: Niepełnosprawni też są dobrymi pracownikami

- To był straszny czas, miesiącami leżałam w łóżku - wspomina. Po długiej rehabilitacji zaczęła się rozglądać za pracą. 

- Mimo że jestem osobą pozytywnie nastawioną do życia, zdarzały mi się okresy desperacji - przyznaje. - Szukałam, szukałam i nic.

W 2008 roku wzięła udział w projekcie organizowanym przez Europejskie Centrum Edukacyjne w Opolu: „Klub Aktywnych Kobiet”. Uczęszczała m.in. na kursy języka angielskiego i komputerowy. Spotykała się też z zawodowym doradcą.

Uwierzyć w siebie pomógł jej kontakt z Polskim Związkiem Niewidomych. - To był mój pierwszy krok naprzód - wspomina. 

W ramach projektu ECEO miała również praktykę zawodową w Polskim Związku Niewidomych Koło Opole Miasto.

- Wiedziałam, że taka praktyka to szansa, bo można się wykazać - mówi. - Mnie się udało. Na praktykach zostałam dostrzeżona przez aktualnego pracodawcę, a gdy je skończyłam, zatrudnił mnie.

Kobieta ma umowę do końca 2010 roku. To już kolejna, na czas określony. - Mam nadzieję, że teraz dostanę umowę na stałe - mówi.

Z doświadczenia Renaty Tomaszewskiej wynika, że osobom niepełnosprawnym jest o wiele trudniej na rynku pracy. 

- Pracodawcy nie chcą ich zatrudniać i tyle - mówi. - Myślą, że osoba niepełnosprawna sama sobie nie poradzi, że w każdej dziedzinie będzie potrzebowała wsparcia. A tak nie jest. Znam dużo osób niepełnosprawnych i każdy stara się o wiele bardziej niż osoba w pełni zdrowa. Ci ludzie zbyt dobrze pamiętają czasy, kiedy byli bez pracy.