To także nasza wojna

Drugi mit to taki, że terrorystyczne napady i zamachy są, owszem, dziełem pogrobowców reżimu Saddama, ale dochodzi do nich przy milczącej aprobacie Irakijczyków - sfrustrowanych brakiem prądu, pracy, żywności, zmęczonych okupacją i urażonych w dumie z powodu panoszenia się jankesów w ich ojczyźnie. No i trzeci, że ten cały terror i amerykańska walka z nim to nas, Europy, nie dotyczy. Że to zmartwienie Amerykanów, z ich winy zresztą, bo zachciało się im być hipermocarstwem i wtrącać w sprawy innych krajów.
Atak na siedzibę ONZ obnażył całą hipokryzję tej strusiej polityki. Otóż terrorystom jest zupełnie obojętne, kogo zabijają. Nie ma dla nich znaczenia, czy to Amerykanin, Europejczyk czy Afrykańczyk na etacie ONZ. Celem jest każdy, kto nie jest taki jak oni. To po prostu wojna cywilizacji. Na Zachodzie mało kto waży się nazwać rzecz po imieniu, bo to niepoprawne politycznie. Ale uporczywe trzymanie się poprawności politycznej nie powstrzymało terroryzmu, prowadzi siłą rzeczy do obierania mylnych strategii i chybionych działań. Żeby nie było nieporozumień - nie chodzi o wojnę cywilizacji zachodniej i islamskiej. Islamscy Irakijczycy, pewnie, są zmęczeni trudnym życiem, ale pomagają Amerykanom ujmować funkcjonariuszy reżimu Saddama i sprawców aktów terroru. To, że nie wystąpili przeciwko nim jako naród, wynika ze strachu, jakim skutecznie karmili ich kolejni despoci.
Ta wojna cywilizacji jest starciem dwóch światów: opartego na wartościach humanistycznych i chorego z nienawiści, który maskę islamu przywdział, by uzasadnić żądzę niszczenia i mordowania. Jeśli ten lepszy świat nie pomoże teraz Amerykanom, wkrótce, jak kiedyś dżuma, zaraza dżihadu może ogarnąć także Europę.