Wisława Szymborska sfotografowała się w Niemodlinie

Byłam mile zaskoczona, kiedy zobaczyłam te zdjęcie w książce o naszej wielkiej poetce - mówi Małgorzata Badeja z Miejsko-Gminnej Biblioteki Publicznej w Niemodlinie.

Zdjęcie Wisławy Szymborskiej przy tablicy informującej o wjeździe do Niemodlina opublikowane zostało w najnowszej książce o życiu noblistki pt. „Nic zwyczajnego o Wisławie Szymborskiej”, która ukazała się w tym roku nakładem wydawnictwa Znak.

Książkę napisał Michał Rusinek, który przez 15 lat był sekretarzem poetki. Fotografia została wykonana podczas podróży do Pragi i opatrzona podpisem „przerwa na zdjęcie w drodze do Pragi”.

Podczas ostatniego weekendu skan z książki ze zdjęciem Wisławy Szymborskiej na gminnym profilu na facebooku opublikował Artur Pieczarka z Urzędu Miasta w Niemodlinie.

- W dwa dni post ten przeczytało ponad 4,5 tysiąca osób, to coś niesamowitego - mówi Artur Pieczarka. - Otrzymaliśmy też siedemdziesiąt laików.

Książkę pt. “Nic zwyczajnego o Wisławie Szymborskiej” można wypożyczyć między innymi w Miejsko-Gminnej Bibliotece w Niemodlinie. Publikacja cieszy się sporym zainteresowaniem. Właśnie wypożyczyła je już trzecia osoba.
A skąd fotografia Wisławy Szymborskiej pod znakiem z nazwą miejscowości Niemodlin? W licznych wywiadach, czy podczas wspominek o poetce, Michał Rusinek wspominał, że jedną z jej pasji było fotografowanie się właśnie przy znakach z niecodziennymi i śmiesznymi nazwami miejscowości.

“Nic zwyczajnego o Wisławie Szymborskiej”, to książka, w której spotykamy poetkę, której do tej pory nie znaliśmy. Jak na swojej stronie pisze wydawnictwo Znak, to portret osoby nieprzeciętnej, damy o niezwykłym poczuciu humoru, a zarazem umiejętności mówienia o sprawach najistotniejszych.

Portret, który pozwala zbliżyć się do niej i istoty jej poezji. Ekscentryczna starsza pani. Rozchichotana, czasami frywolna, lubiąca językowe zabawy i „practical jokes”. Wolała rozmowy ze zwykłymi ludźmi niż kongresy poetów i dyskusje z intelektualistami. Depresyjna. Melancholijna. Surowa w sądach o sobie i innych.

Perfekcjonistka, nie znosząca rozmów o błahostkach i marnowania czasu na spotkania z ludźmi, które nic jej nie dawały oprócz, jak mówiła, pustych kalorii.

Po Noblu powtarzała, że zrobi wszystko, żeby nie stać się osobistością, lecz pozostać osobą. Kiedyś rozpoznał ją taksówkarz i powiedział: „To dla mnie zaszczyt wieźć taką osobliwość”. Trochę racji miał: była dość osobliwym przedstawicielem naszego gatunku.