Wojna to nie koncert życzeń

Operacja "Szok i przerażenie" nie budzi tych uczuć u poddanych Husajna, bo poza incydentalnymi wypadkami chirurgiczne uderzenia aliantów są może widowiskowe, ale niegroźne dla przeciętnego Irakijczyka. Przekonywano, że dla Amerykanów i Anglików będzie to spacerek, tymczasem muszą toczyć krwawe walki, mają poległych, zaginionych i rannych. Czy to oznacza, że nic nie idzie według planów Waszyngtonu i Londynu? Nic bardziej błędnego.
Amerykańscy wojskowi nigdy nie twierdzili, że inwazja na Irak pójdzie jak z płatka. Planując operację, zakładali różne warianty jej przebiegu, w tym także taki, w którym wszystko, od początku do końca, będzie sprzyjać aliantom. Ale z przyczyn propagandowych wszyscy podchwycili właśnie ten najbardziej korzystny wariant. Politycy - bo chcieli przekonać do wojny opinię publiczną, amerykańską i europejską. Rynki - dla samouspokojenia oraz uspokojenia notowań giełdowych i cen ropy. Rzesze bardziej lub mniej wiarygodnych ekspertów wojskowych - bo nagle w świetle jupiterów mogli rozwodzić się o teorii blitzkriegu. No i media - bo temat się dobrze sprzedawał. W ten sposób wykreowano przekonanie, iż ta wojna będzie szybka, łatwa i niemal przyjemna. Obecne rozczarowanie, że tak nie jest oraz sugestie, iż Amerykanów zawiodły rachuby, są pochodną tego mniemania.
W rzeczywistości, jak dotąd, operację w Iraku trzeba uznać za duży sukces. Alianci przy mniejszych siłach i stosunkowo skromnym międzynarodowym poparciu osiągnęli już więcej, niż antyiracka koalicja w 1991 roku. I wcale nie kosztowało ich to więcej ofiar. Tydzień wojny pokazał, że armia Husajna nie jest w stanie poważniej zagrozić aliantom, a wynik zmagań jest przesądzony. Wszystko będzie tylko kwestią czasu. Tylko czy ludzie zechcą to zrozumieć? Można przegrać przez nieprzychylną propagandę. Dowiodła tego wojna wietnamska.