W Iwoniczu Zdrój najpiękniejsze jest to, co stworzyła natura, czyli góry, lasy i niezwykłe wody mineralne, szczypiące w nos od naturalnych bąbelków z dwutlenku węgla. Cudnej urody jest także stara drewniana architektura zdrojowa.
To, co szpeci uzdrowisko, to betonowe molochy sanatoryjne z okresu komuny, byle jakie restauracje z kiepską obsługą, która robi łaskę, kiedy przyniesie gliniastą szarlotkę odgrzaną w mikrofalówce. Ale jak się ominie te przybytki, to można się uzdrowiskiem zauroczyć.
Najsłynniejszym miejscem w Iwoniczu jest źródło zwane Bulgotka. "Dobywa się z niego, wraz z wodą, ogromna ilość gazu bagiennego, który wydaje głośny bulgot. To od niego pochodzi nazwa źródła. Za przyłożeniem zapałki gaz zapala się i nie gaśnie, dopóki go się nie zgasi przy pomocy świerkowych gałęzi" - pisał w "Przewodniku po Galicyi", wydanym we Lwowie w 1919 roku, dr Mieczysław Orłowicz.
Jak przeczytać można w przewodnikach, pierwsze wzmianki o Iwoniczu pochodzą z początków XV wieku.
W czasach panowania Zygmunta III Wazy jego lekarz nadworny Wojciech Oczko interesował się korzystnym oddziaływaniem na zdrowie iwonickiego klimatu. Rozwój uzdrowiska, mimo różnych zawirowań historii, trwał do XVIII wieku, kiedy to zainteresowanie rodzimymi ośrodkami przestało być modne.
W 1799 roku właścicielem Iwonicza został Teofil Załuski. Po niemal 40 latach w Iwoniczu osiadł jego syn Karol Załuski. Jego zaangażowanie doprowadziło do ponownego rozkwitu uzdrowiska, pobudowano nowe pensjonaty, zagospodarowano pobliski teren przygotowując aleje spacerowe, ciągnące się po malowniczych lasach. Grobowiec hrabiów Załuskich do dziś można podziwiać na iwonickim cmentarzu.
"Książę wód jodowych" - pisał o Iwoniczu dr Józef Dietl. XIX wiek to okres prosperity uzdrowisk, rozbudowa ośrodków zdrojowych w stylu klasycystycznym i secesyjnym, stanowiących dziś perłę architektury drewnianej Podkarpacia.
Po wojnie za Iwonicz biorą się komuniści. Na zalesionych stokach powstają betonowe kombinaty sanatoryjne, które mają przywracać klasie robotniczej zdrowie. Te koszmary to sanatoria Piast, Ziemowit, Budowlani, Górnik, Igloopol.
Na szczęście to, co decyduje o urodzie Iwonicza, przetrwało. Dziś jest największym i najstarszym uzdrowiskiem w województwie podkarpackim.
Okolice Iwonicza pokrywają lasy bukowe i jodłowe. W żywicznym powietrzu jest pełno jodu - zapewniają przewodniki. O leczniczym charakterze zdroju decydują wody chlorkowe, jodkowe, bromkowe, sodowe i wodorowe, a także siarczkowe. Wykorzystywane do kąpieli, spożywania i inhalacji czerpane są z sięgających kilometra odwiertów.
Cenna jest także borowina, czyli nieodwodniony torf, mający zastosowanie podczas wspomagania leczenia chorób kobiecych i reumatycznych.
Na początku lat osiemdziesiątych oddano do użytku jeden z najnowocześniejszych w Polsce zakładów przyrodoleczniczych, który stworzył możliwość korzystania z wszystkich rodzajów zabiegów uzdrowiskowych. Obecnie corocznie leczy się i wypoczywa w uzdrowisku około 50 tys. osób.
Ważne
Dojazd
Samochodem - Iwonicz Zdrój położony jest w południowo-wschodniej części Polski w województwie podkarpackim. Miasto oddalone jest 80 km od Rzeszowa i 16 km od Krosna.
Z Opola najlepiej pojechać autostradą A4 w kierunku Krakowa i Tarnowa, a potem kierować się na Jasło i Krosno.
Odległość: 368 km
Czas przejazdu: 4,40 ha
Noclegi
Zatrzymać można się w gospodarstwach agroturystycznych, pensjonatach, schroniskach i hotelach. Informacje na stronie internetowej: www:iwonicz-zdroj.pl
Ciekawostka
Geograficznie Iwonicz leży na pograniczu Beskidu Niskiego w dolinie Iwonickiego Potoku. Umiarkowane wzniesienie (ok. 400-600 m n.p.m.) powoduje, że ciśnienie atmosferyczne jest obniżone, co czyni okolicę atrakcyjną ze względów biologicznych.
Wpływa też na czystość powietrza oraz wzrost natężenia promieniowania słonecznego.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
