Imperatyw geopolityczny - komentarz redaktora naczelnego nto Bolesława Bezega

Niestety procesy geopolityczne nigdy się nie kończą, a napięcia i ich wyładowania trwają nieustannie. Nie ma chyba kraju, który nie miałby jakichś, choćby drobnych, nierozwiązanych spraw z innymi krajami. Czasami zatem przychodzi chwila, w której rządzący dochodzą do wniosku, że oto nadszedł dogodny czas, by takie niezałatwione sprawy załatwić i zacząć wojnę. Nasze znieczulone luksusem umysły Europejczyków buntują się przeciwko takim sposobom załatwiania problemów, uważamy, że życie ludzkie jest tak cenne, iż nie warto szafować nim w starciach z innymi. Wolimy się dogadywać, negocjować, wypracowywać porozumienia. Ale nie wszyscy tak wolą i nic na to nie poradzimy.

W każdej chwili gdzieś na świecie trwa jakaś wojna, od lat ciągnie się konflikt graniczny między Indiami i Pakistanem, krew leje się na Filipinach i w Indochinach, w stanie permanentnej wojny domowej jest jedna trzecia powierzchni Afryki, a ostatnio także spora część Azji Mniejszej. Wieloletnie wojny z partyzantami toczą kraje Ameryki Południowej. Tak było zawsze, a na dodatek co jakiś czas pojawia się jakiś Che Guevara, który wpada na pomysł zsieciowania napięć i konfliktów. Obecnie tę rolę najprawdopodobniej przyjął na siebie prezydent Chin Xi Jinping, który, jak się zdaje, zaprojektował sojusz Chin z Rosją i Indiami.

Chiny jak wiadomo konsekwentnie zmierzają do przejęcia roli światowego hegemona gospodarczego i w tym celu będą musiały pokonać USA. Indie mają problem z wspieranym przez USA Pakistanem. Rosja tradycyjnie na każdym kierunku nadziewa się na amerykańskie ciernie. Wymarzona antyamerykańska koalicja – czy zdołamy ją powstrzymać? Zabrzmiało tu „my”, chociaż tak naprawdę chodzi o zdolności amerykańskie. Jednak „my”, bo my – Polska nie mamy pola manewru w wyborze strony w przyszłym starciu. Nigdy nie będziemy sojusznikiem Rosji. Nie dlatego, że jesteśmy takimi rusofobami. Dla Rosji możemy istnieć tylko jako jej prowincja.