Podziwiam dzisiejszych studentów

- Jaki pan ukończył kierunek studiów i na jaki temat pisał pan swoją pracę magisterską?
- Jestem absolwentem historii na naszej opolskiej uczelni, ówczesnej wyższej szkole pedagogicznej. Moja praca magisterska dotyczyła stosunków polsko-rosyjskich w siedemnastym wieku, a dokładniej burzliwego okresu toczących się wtedy wojen. To bardzo ciekawe, trudne i dramatyczne czasy historii. Sama praca magisterska odbiegała jednak od tego, czym zająłem się w trakcie kariery zawodowej. Po studiach pozostałem mimo to wierny historii. Jako że rozpocząłem pracę w dzisiejszym Centralnym Muzeum Jeńców Wojennych, pracę doktorską pisałem już na temat z okresu drugiej wojny światowej.
- Dziś studenci mają możliwość składania dokumentów do kilku uczelni, na różne kierunki. Nie zawsze do końca wiedzą, co chcą studiować. Kiedy zdecydował się pan właśnie na historię?
- Lubiłem ją bardzo od szkoły podstawowej. Ale decyzja o studiowaniu tego przedmiotu zapadła może na rok przed ukończeniem szkoły średniej. Wahałem się dość długo między historią a filologią polską. O wyborze zadecydowała chyba selekcja nie tyle pozytywna ku historii, co raczej negatywna w wypadku filologii polskiej. Perspektywa zagłębiania się w gramatykę okazała się niezbyt kusząca. Poza tym samo obowiązkowe czytanie lektur, nie zawsze ciekawych, nie tyle obrzydziło, co odstraszyło trochę od studiów polonistycznych. Wybrałem historię i dzisiaj tego nie żałuję.
- A kiedy podczas studiów przyszedł taki moment, że pomyślał pan: "zostanę naukowcem"?
- Na początku chyba żaden student nie wybiega myślami tak daleko, żeby myśleć o doktoracie czy karierze naukowej, która wydawała mi się wtedy dość egzotyczna. Kiedy trafiłem po studiach do pracy w muzeum, zachęcający przykład przyszedł od starszych kolegów. Oni mieli dość dalekosiężne plany, odegrali więc rolę takich lokomotyw, która i mnie wciągnęła na tę drogę.
- Jak spędzał pan wolny czas, jak wyglądały wtedy rozrywki studenckie?
- Muszę przyznać, że jako mieszkaniec Opola byłem trochę oderwany od społeczności mieszkającej w jedynym wówczas akademiku "Mrowisku". Oczywiście, uczestniczyło się w różnych imprezach towarzyskich, zwłaszcza w tym domu akademickim. Nie zawsze jednak ta "miejscowa mniejszość" mogła zostać powiadomiona o organizowanych spontanicznie zabawach.
- Czy wciąż utrzymuje pan kontakty z kolegami ze studiów?
- Rozjechaliśmy się po Polsce, dlatego te kontakty są luźne i rzadkie. Najczęściej oczywiście kontaktuję się z grupą, która pozostała w Opolu i regionie lub znalazła tu pracę. Zawsze są to bardzo miłe spotkania. Niestety, jak do tej pory nie zrealizowaliśmy planu spotkania absolwentów naszego rocznika...