Wakacyjne rozmowy - komentarz Jerzego Miki z Winowa

Pełno dziś w pociągach. Jadą szybko, ludzie wsiadają i wysiadają. Chwile porozmawiają lub pomilczą. Wpatrzeni w monitorki, czasem zamyśleni z uśmiechem lub troską na twarzy. A co dopiero gdy spotka się grupę, od razu inna energia.Jadąc w wagonie zamyśliłem się koło Strzelec Opolskich tak mocno, że nie dostrzegłem grupy dziewcząt rozmawiających coraz głośniej. Miały może 16 lat, jedna była wyraźnie (rok może dwa) starsza, rozmowa była o wolności i chłopakach. Tak sobie pozwolę to opisać aby skrócić opowieść. \

Z mojej zadumy wyrwał mnie wątek zobowiązań. Dyskusja stanęła na nieopłacalności wiązania się z innymi, że nie warto, że będą żyły jako wolne, podróżujące i zajmujące się sobą. że musza się rozwijać a nie tracić czas na organizację domu i życia komuś. Że to „wszystko bez sensu”. Zrobiło się cicho.

Koła pociągu stukały miarowo, a życie bez zobowiązań i bezsens starań dorosłych powoli zatracał się w kolejnych krajobrazach. Nagle ciszę przerwał głos, zdaje się - owej najstarszej wśród nich: „Wiecie co, ja to myślę, że tak naprawdę to jest takie tylko gadanie. A tak naprawdę to każda z nas marzy aby znaleźć zaradnego, odpowiedzialnego i opiekuńczego faceta, z którym założy dom i rodzinę, będą sobie ufać i być razem na całe życie.”

Moje szeroko otwarte oczy udowadniały, ze nie śniłem, dojeżdżałem do Opola. Wysiadając usłyszałem jeszcze: No to załatwiłaś nasza rozmowę, ale masz rację, tylko, że nie chcemy tego przyznać w takich rozmowach. Tak się dziś nie gada.” I jeszcze: „Ja za dziesięć lat będę miała męża, trójkę dzieci i wrócę do pracy jako nauczycielka fizyki. Ktoś musi umieć wreszcie uczyć fizyki.”

Przechodząc przejściem podziemnym wciąż byłem pod wrażeniem wakacyjnej rozmowy moich nieznanych towarzyszek podróży. Żałowałem tylko, że nie zdołałem się dołączyć. Ale pewnie nie usłyszałbym wtedy takich słów.