Westerplatte Lecha Kaczyńskiego - komentarz Wacława Grzybowskiego

Można się spierać czy Tbilisi nie było ważniejsze, bo pierwsze, bo wtedy już zapadł wyrok na Prezydenta, ale tytułowe przemówienie było jego konkretnym Westerplatte, w myśl słów św. Jana Pawła II: „Każdy ma swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować”.

Proporcje i waga Westerplatte Lecha Kaczyńskiego z 2009 roku porażają swoim ogromem i dramaturgią. Zasługą autorów Resetu jest nie tylko przypomnienie tego przemówienia i całego napięcia między przekazem Prezydenta Polski a kłamliwą w zasadzie propagandą Putina, Merkel i Tuska. Jest nią również skomentowanie całego wydarzenia, pokazanie łańcucha intryg, które doprowadziły do tej konfrontacji, ostatecznie do zabójstwa Kaczyńskiego, jego żony i osób towarzyszących. Był to drugi Katyń, mord polityczny o globalnych reperkusjach. Warsztat archiwistyczny prof. Cenckiewicza i rzemiosło reporterskie red. Rachonia oferują nam wyjątkową edukację polityczną. W Polsce edukacja ta zawsze jest związana z narodowymi dramatami, niemal tragediami.

Sformatowanie obszaru środkowej i wschodniej Europy jako zasobu taniej siły roboczej to problem sięgający prawieków. Nie sposób wydostać się z tego dołka bez dramatu. Inną sprawą jest to, że ta edukacja wymaga wysiłku i czasu. Jest to pewien problem. Złożoność politycznych intryg pokazanych w Resecie jest trudna do przekładu na język popularnych obrazów. Ale jest to godne wyzwanie.

Może rodzić się wątpliwość: „O co ten hałas? Kaczyński był szlachetny, ale naiwny? Presja z zachodu i wschodu wciąż jest”. Pozostaje zatem podział na niewolników i kapo. To zaś jest równią pochyłą, degradacją. Zaś presja z pewnością osłabnie, gdy osłabną jej inicjatorzy.