Co robią dziś bohaterowie tamtego czerwca?

Sanocki: wolność, ale z filtrem

W tle mojej rozmowy z Januszem Sanockim buczy telewizor. Podniecony spiker relacjonuje zajście w sądzie warszawskim, gdzie toczy się niemrawy proces przeciwko Czesławowi Kiszczakowi, współtwórcy stanu wojennego. Jeden z przeciwników moskiewskiego generała posadził na głowie sędziny kremowy tort. Bo jego zdaniem sądy w wolnej Polsce robią wszystko, aby rozmyć odpowiedzialność za grudzień ‘81.
Sanocki: - Czwarty czerwca osiemdziesiątego dziewiątego, jak to dzisiaj widzimy, był wielkim sukcesem komunistów. Generał Jaruzelski, odpowiedzialny za masakrę na Wybrzeżu w 1970, za stan wojenny, został pierwszym prezydentem III RP, nomenklatura przejęła media, biznes, finanse.
Wtedy, 24 lata temu, Sanocki był jednym z dwóch wiceprzewodniczących Obywatelskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Komitetowi szefował śp. Kazimierz Kobiałko, drugim wiceprzewodniczącym był Bronisław Wilk.
Jak dziś podkreśla, był jednym z kół zamachowych ruchu, który wtedy przyczynił się do upadku komuny na Opolszczyźnie. Wylicza:
- Zostałem szefem kampanii wyborczej, bo nikt się nie chciał tego podjąć. Zorganizowałem ją od podstaw - począwszy od lokalu, przez sposób finansowania aż do rozwiązania różnych problemów politycznych. Wtedy na Opolszczyźnie zaczynała się organizować mniejszość niemiecka, pojechałem do Krolla i dałem mu pełnomocnictwa „Solidarności”. Zachęcone tym śląskie obwody wycinały komunistyczną listę krajową z niesamowitą skutecznością.
O Sanockim w latach 80. krążyła legenda, że na pierwszym zjeździe „Solidarności” w ankiecie personalnej w rubryce „zainteresowania” wpisał „antykomunista”. Dziś antykomunistą jest co drugi Polak, ale wtedy to był akt nie tylko odwagi cywilnej, ale i intelektualnej: nikt nie wyobrażał sobie, że czerwony smok kiedykolwiek zdechnie, nie mówiąc już o tym, że odda władzę bez kłapania paszczą i klapami czołgów.