Po satrapach się nie płacze

Pamiętam, jak w akademiku cieszyliśmy się na wieść o śmierci Leonida Breżniewa, sowieckiego satrapy, któremu otoczenie nie pozwoliło spokojnie odejść, o czym krążyły zresztą niewybredne dowcipy. Co prawda o zmarłych mówi się tylko dobrze lub wcale, ale ta zasada nie dotyczy polityków, zwłaszcza samodzierżawnych zamordystów trzymających swoje i i nie tylko swoje narody za pysk.

Breżniew przypomniał mi się oglądając obrazki z Miami, gdzie tłumy kubańskich emigrantów fetowały na wieść o śmierci Fidela Castro, Tak jest, wraz z jego zgonem rodzi się nadzieja na demokratyczne zmiany na Kubie i perspektywa odbudowy tego pięknego kraju z ruiny, do której doprowadziła chora ideologia Castro.

Im większy satrapa za życia, tym większa nadzieja na normalność po jego zgonie. Zwykle reżimy oparte na kulcie jednostki to konstrukcje na glinianych nogach. Oby i tu tak było.