Pani Rusłana ma 38 lat. Do Polski przyjechała z mężem Gruzinem i córką. Ona miała szczęście, bo niemal natychmiast dostała pracę przedstawiciela handlowego.
- Pochodzę z małej miejscowości pod Lwowem. Zdecydowaliśmy się wyjechać, bo tutaj nasza córka ma szansę na lepszą przyszłość - mówi kobieta. W Polsce mieszkają od 4 lat. Kupili w tym czasie mieszkanie, chwalą sobie i kraj, i ludzi. Nie zamierzają wracać w rodzinne strony.
Ale nie wszyscy mieli od razu tyle szczęścia. Bożenie Kalecińskiej z oddziału ds. cudzoziemców i obywatelstwa w opolskim urzędzie wojewódzkim utkwiła w pamięci pewna lekarka z Ukrainy. - Co roku składała wniosek o przedłużenie pobytu. Zamiast pracować w zawodzie, handlowała bielizną. Wykazywała niewielkie dochody z tej działalności, a mnie zwyczajnie było jej szkoda. W końcu powiedziałam jej, że to wstyd, żeby kobieta z jej wykształceniem, zamiast leczyć ludzi, sprzedawało majtki. I podziałało - opowiada z uśmiechem.
Kobieta, żeby móc leczyć, musiała biegle znać język polski oraz zdać państwowy egzamin, który dał jej prawo wykonywania zawodu. - Droga do tego jest naprawdę długa i żmudna, ale jej się udało. Dzisiaj jest w trakcie robienia specjalizacji - opowiada Kalecińska.
Tyle szczęścia nie miała jej krajanka, pani Maria, która od 3 lat mieszka w Polsce z mężem i synem. - Zdobycie uprawnień sporo kosztuje, a mnie na razie nie stać na opłacenie egzaminu - opowiada. Kobieta nie chciała rezygnować z leczenia, dlatego zajęła się medycyną niekonwencjonalną. - Robię ludziom masaże m.in. bańką chińską, które leczą np. zapalenia oskrzeli - tłumaczy.
Każdego roku na Opolszczyźnie prawo pobytu dostaje około tysiąca cudzoziemców, głównie z Ukrainy, Mołdawii, Uzbekistanu, a ostatnio nawet z Korei Południowej. Tym, co ich wyróżnia jest upór i wręcz niewiarygodna konsekwencja w działaniu. - Oni nie czekają z założonymi rękami, aż ktoś da im pracę, nie marudzą, że zarobki są za niskie, albo że muszą pracować poniżej swoich kwalifikacji - mówi z podziwem Kalecińska. - Ceniony anestezjolog, który uciekł z Ukrainy zaczynał u nas jako salowy, później awansował na pomocnika sanitariusza, ale nie buntował się, tylko ciężko pracował. Dziś jest uznawanym specjalistą - opowiada.
Podobnie zaczynają inżynierowie, architekci, czy prawnicy, których sporo przyjeżdża na Opolszczyznę, żeby układać sobie życie. Takich problemów właściwie nie mają tylko profesorowie, którzy podpisują kontrakty z działającymi w regionie uczelniami. - Oni nie potrzebują zezwoleń na pracę, wystarczy, że znajdzie się uczelnia, która chce aby dany profesor u nich wykładał - mówi Bożena Kalecińska. Dlatego profesorowie, to właściwie jedyną grupa, która nie przyjeżdża do Polski w ciemno.
Do czego są w stanie posunąć się cudzoziemcy, żeby dostać prawo pobytu w Polsce - czytaj w piątkowym wydaniu Nowej Trybuny Opolskiej.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
