Brak wyboru to też wybór. Komentarz Marka Mazurkiewicza

Cykl wyborów i nieustającej kampanii chyba zmęczył również nas-obywateli. Wybory samorządowe i europejskie potwierdziły rezultaty z głosowania do parlamentu, bo w obu przypadkach wygrała koalicja rządząca, ale jeśli spojrzymy na frekwencję, to wyborcy do tych ostatnich nie przywiązywali już tak dużej wagi.

Najgorzej wypadła gmina Kowale Oleckie w warmińsko-mazurskiem, gdzie zaledwie 1/5 wyborców znalazła czas, by oddać głos. Tylko nieco lepsze były opolskie Strzeleczki (21,78%) i Walce (22,57%). Frekwencja w wyborach parlamentarnych była tam ponad 2 razy większa. Dla zobrazowania skali wystarczy podać trzy ogólnopolskie liczby: w październiku do urn poszło prawie 21,4 mln osób, w kwietniu - 15,1 mln, a 6 czerwca już tylko 11,7 mln (40,65% uprawnionych). Innymi słowy, prawie 10 milionów jesiennych wyborców zostało w domach, albo - jak to ujęła moja znajoma, gdy zapytałem, dlaczego tym razem nie głosowała - zajęło się życiem.

Udział w wyborach to jedno z najważniejszych naszych praw. W Belgii i Luksemburgu jest nawet konstytucyjnym obowiązkiem każdego obywatela, a niestawienie się w lokalu wyborczym skutkuje mandatem. Być może ta symboliczna sankcja (w Belgii mandat wynosi 40€) pozwala zapamiętać, że każdy głos ma znaczenie.

Kolejki do lokali wyborczych, ciągnące się jeszcze wiele godzin po oficjalnym ich zamknięciu czy łzy wzruszenia członkini komisji wyborczej, dziękującej rodakom za udział w wyborach były symbolami obywatelskości i determinacji, jaką wykazali się Polacy w jesiennych wyborach parlamentarnych. Niespełna 8 miesięcy później zostało z niej zaskakująco mało. Może 10 milinów z nas uznało, że demokracja ma się już dobrze i nic jej nie zagraża.

Takie myślenie jest błędne, demokracja wymaga stałej aktywności. A rezygnacja z wyborów, rozgrzeszona przekonaniem, że jednym głosem wyników się nie zmienia, również jest wyborem, tylko bez moralnego prawa utyskiwania nad tym, dlaczego nie jest tak jak oczekujemy.