Opolanie na dalekiej północy. To nie był Kanał Ulgi

To była dość barwna ekipa, byli w niej: informatyk, student dorabiający jako.... stolarz, budowlaniec, muzyk, no i ja, dziennikarz. Od Kanału Ulgi, dzieliło ich prawie 3 tys km. Czekały na nich: surowy klimat, słońce stale nad widnokręgiem (bo na pólnocy Norwegii trwają teraz białe noce), wzburzone lodowate wody, dzika przestrzeń, gdzie królują prawa natury. I sporo zaskoczeń. Ale najpierw podróż. Dojazd z Opola do Gdańska - prawie 8 godzin, w korkach, objazdach. Kolejny etap - skok przez Bałtyk. To podróż promem, w kajucie. Trwa jeszcze dłużej niż jazda przez Polskę - bo 19 godzin. Następnie znów za kółkiem - przez Sztokholm, More, Trondheim, pod dnem oceanu - docieramy na wyspę Hitrę.

Willa wędkarza
Jazda drogami szwedzkimi czy norweskimi jest monotonna. Ludzi i samochodów niewiele. Fotoradarów za to dużo. Mandat za przekorczenie szybkości to nawet do 6 tys. koron . Dlatego trzeba jechać wolno, oszczędzając paliwo, które, jak na polską kieszeń, jest drogie. Litr oleju napędowego kosztuje w przeliczeniu 7 zł. Wyprawa na ocean w poszukiwaniu wielkiej ryby nie jest tania. Średnio trzeba wydać 5 tys. zł na osobę, co pokryje koszt paliwa, promu, wynajęcia domku, no i oczywiście - kutra, na którym codziennie wyruszamy na wielki połów. Mieszka się w domku nad brzegiem fiordu. Luksus. Górna część to trzy dwuosobowe pokoje, łazienka z podgrzewaną podłogą do suszenia kombinezonów i nowoczesna kuchnia - taka, w której można spokojnie przygotowywać to, co jeszcze parę godzin wcześniej pływało w zimnym morzu. Domek jest doskonale przystosowany dla turystów-wędkarzy. Jego dolna część to fileciarnia, czyli wykafelkowana hala, odpowiednio wyposażona - to tu patroszy się ryby i następnie mrozi w wielkich chłodniczych szafach. Mrożonki, których nie zje się na miejscu - można wziąć ze sobą do Polski, by przez jeszcze długie miesiące czuć smak wielkiej przygody znad fiordów.

Mewy czyhają
Wędkarską turystykę uprawiają tu nie tylko Polacy. Na oceanie spotkać można z wędką Niemców, Holendrów, ostatnio Czechów. Za to Szwedzi i Norwegowie tą formą relaksu się nie pasjonują. Sa niczym baca, którego dziwi zachwyt miastowych obserwujących wypas owiec. Morskie łowienie ryb to nie jest spokojne wędkowanie w zaciszu szuwarów. Na ocean wybieramy się niewielkim kutrem mogącym pomieścić do 7 członków załogi. Kuter jest malutki, za to fale dochodzą do 6-8 m wysokości. I jeszcze trzeba wiedzieć, że pogoda na oceanie jest bardzo zmienna. Adrenalina mrozi krew w żyłach. A na co się poluje? Przede wszystkim na dorsza, można złowić też seję, halibuta, molwę i makrelę. Średnia waga takiej zdobyczy - od 3 do 5 kg. Ale trafiają się olbrzymy. Wyciągnąć z głębokości 100-150 metrów dorsza o wadze 20-21 kg - to jest dopiero wydarzenie! Nie każdy ma szczęście i potrafi. Zdarza się, że ryba na powierzchni się urywa i wtedy pozostaje jedynie współczucie kolegów i radość mew, które nasze niedoszłe rybne filety potrafią rozszarpać w ciągu kilku minut.
Jak w szybowcu
Co ciągnie wędkarzy na morze? Czy nie przyjemniej jest czekać na rybę choćby w smażalni, gdzieś nad jeziorami, słuchając rechotu żab, a nie ryku fal, które mogą przykryć łupinkę kutra? Moi rozmówcy i towarzysze wyprawy odpowiadają jednym głosem : - Nie sama ryba, której przywieziemy trochę, by posmakować w głębi lądu w gronie rodziny i przyjaciół - jest naszym celem. Bo przy tych kosztach wyprawy to 1 kg świeżego dorsza kosztuje ok. 130 zł. Celem wyprawy jest tak naprawdę chęć sprawdzenia się w ekstremalnych warunkach. To mniej więcej takie wyzwanie jak wspinaczka wysokogórska czy skoki spadochronowe. Na oceanie jest jeszcze potężny żywioł w postaci fal, a do tego krucha wędka - bardzo delikatny sprzęt. By zawiązać haczyk przy takiej fali, trzeba mieć nie lada cierpliwość i precyzję w działaniu. - Jak w pilotowaniu szybowca - mówi Andrzej. Taka wyprawa to fajna zespołowa gra, w której finałem jest holowanie rekordowej ryby. - A mnie wyjątkowo sprzyjało szczęście, chyba dlatego, że byłem po raz pierwszy - opowiada Sławek.

Będą powroty
Wróciliśmy cali, zdrowi, bogatsi o nowe doświadczenia. Czy popłyniemy tam za rok? Oczywiście. Już teraz wiem, jak zanęcać karmazyna czy makrelę, by chwyciły za mój pilker, czyli przynętę.