Wojna zahamowała proces łączenia miasta

Zaczęło się od likwidacji obszarów dworskich, co wprowadził pruski dekret z 1929 roku. W ten sposób doszło do powiększenia obszaru gmin: Sławięcice, Blachownia i Kędzierzyn. Do tego roku ta ostatnia miejscowość nosiła oficjalną nazwę Kędzierzyn-Pogorzelec (niem. Kandrzin-Pogorzelletz), wyraźnie wyodrębniajac dzisiejsze osiedle znajdujące się po zachodniej stronie linii kolejowej.

Cztery lata później Kędzierzyn wchłonął także Kuźniczkę.

W 1933 roku naziści rozpoczęli także proces zmian nazw miejscowości, szczególnie tych mających polsko-słowiańskie brzmienie. Cisową przemiano wówczas na Dünenfeld,Sławięcice na Ehrenforst a Kandrzin na Heydebreck.

Był to gest wobec Petera von Heydebrecka, członka NSDAP, byłego dowódcy oddziałów Freikorpsu, który podczas III Powstania Śląskiego zdobył Kędzierzyn. Co ciekawe, nazwiskiem tego nazisty nazwano miejscowość 16 marca 1934 roku, a już w czerwcu został on aresztowany w Monachium podczas tzw. Nocy Długich Noży. Była to akcja mająca doprowadzić do schwytania i wymordowania przeciwników Adolfa Hitlera wewnątrz ruchu narodowosocjalistycznego.

Został on rozstrzelany niemal tuż po zatrzymaniu. Mimo to nie zmieniono nazwy miejscowości aż do końca drugiej wojny światowej. Jednocześnie trwał proces scalania okolicznych miejscowości. Koźle (Cosel) wchłonęło Rogi, a także Rybarze (Fisherei).

Kolejną ciekawostką jest fakt, że nie zmieniono na typowo niemiecką nazwy Kłodnicy (Klodnitz), pomimo, że miała ona wyjątkowo słowiański rdzeń. Być może stało się tak dlatego, że w 1933 roku mieszkało tam jedynie 25 ludzi posługujących się językiem polskim. Dla porównania po niemiecku mówiło tam 3 471 mieszkańców.

Wojna zahamowała proces łączenia miasta. Kędzierzyn-Koźle powstał dopiero w 1975 roku.

Autor korzystał z Monografii Miasta, a także Szkiców Kędzierzyńsko-Kozielskich.