Dyrektora fabryki mebli zastrzelono 3 strzałami z pistoletu [zdjęcia]

Leon Piekoszewski mieszkał w Kluczborku zaledwie przez półtora roku. Do poniemieckiego Kreuzburga przyjechał z rodzinnego Sosnowca 18 marca 1945 roku wraz ze Śląsko-Opolską Grupą Operacyjną, której zadaniem było zagospodarowania Ziem Odzyskanych.

- Zadaniem mojego ojca było przejęcie i uruchomienie zakładów obróbki drewna znajdujących się na terenach powiatów Kluczborek i Oleśno, bo tak wówczas brzmiały nazwy tych miast - mówi Andrzej Piekoszewski, syn Leona.

Początkowo Leon Piekoszewski mieszkał razem z innymi członkami Grupy Operacyjnej. Zajmowali dwie wille przy ówczesnej ulicy Ogrodowej, obecnie Waryńskiego.

Po sprowadzeniu z Sosnowca rodziny: matki Józefy, żony Izabeli oraz synów Andrzeja i Macieja przeniósł się do okazałej kamienicy przy ulicy Zamkowej 7.

- Kluczborek był w tym czasie jeszcze niemal opustoszałym miastem, ale szybko zaludniał się przybyszami z Górnego Śląska, Wielkopolski, Zagłębia Dąbrowskiego, a przede wszystkim repatriantami z Kresów - opowiada Andrzej Piekoszewski. - Ludzie z autentycznym entuzjazmem brali udział w odbudowie kraju, a komuniści zachowywali jeszcze pozory budowy państwa demokratycznego.

W Kluczborku istniały do 1945 roku trzy zakłady fabryki branży drzewnej:

Fabryka Mebli R. Schmidta przy ul. ks. Dzierżona 1,
Fabryka Mebli T. Skaletza przy ul. Pułaskiego 8,
Fabryka Wozów Scholtz i Neuman przy ul. Ogrodowej 8 (obecnie Waryńskiego).

- Maszyny z wszystkich tych fabryk zostały zdemontowane i wywiezione do Związku Radzieckiego jako łupy wojenne, a zadaniem mojego ojca było wyposażenie fabryk w maszyny zdemontowane z okolicznych, opuszczonych przez Niemców warsztatów stolarskich - opowiada Andrzej Piekoszewski.

Nie było to łatwe zadanie, ponieważ w Kluczborku w budynku obecnego starostwa mieściła się komendantura Armii Czerwonej. Sowieci nadzorowali wywóz do Związku Radzieckiego poniemieckich łupów.

W końcu jednak zakłady udało się uruchomić. Tylko najmniejsza fabryka, Scholtz i Neuman została zamknięta.

Biuro nowo utworzonych Zakładów Przemysłu Drzewnego w Kluczborku mieściło się przy ulicy Pułaskiego 8. Jego szefem był właśnie Leon Piekoszewski.

- Pierwszym powojennym produktem w fabryce przy ulicy ks. Dzierżonia były skrzynki do transportu półlitrowych butelek wódki - dodaje Andrzej Piekoszewski.

Po pieniądze na wypłaty dla pracowników Leon Piekoszewski jeździł pociągiem do banku do Katowic. Przywoził ze sobą duże ilości gotówki, o czym dowiedzieli się bandyci.

Kiedy 10 października 1946 roku dyrektor Zakładów Przemysłu Drzewnego wrócił nocnym pociągiem do miasta z pieniędzmi na wypłat, bandyci już na niego czekali. Zabili go trzema strzałami z pistoletu.

- Morderstwa dokonała typowa banda rabunkowa, a nie bojówka organizacji Wolność i Niezawisłość, jak napisano w książce pod tytułem "Polegli w Walce o Władzę Ludową", wydanej w 1970 roku - dodaje Andrzej Piekoszewski.

Banda ta dokonała jeszcze kilku napadów rabunkowych w okolicy Kluczborka, aż wpadła w ręce milicji dzięki awanturze przy podziale łupów, po jednym z napadów w Kuniowie.

Kłótnia o łupy zakończyła się strzelaniną i aresztowaniem członków bandy. Na początku 1947 roku rozpoczął się ich proces przed Sądem Powiatowym w Kluczborku. Sąd orzekł surowe kary, w tym dwa wyroki śmierci.

- Do bandy należało m.in. dwóch pracowników ojca - dodaje Andrzej Piekoszewski.

Pierwszym był lubiany powszechnie młody mężczyzna, który kilka miesięcy wcześniej zwolnił się z pracy, mówiąc, że wstępuje do Urzędu Bezpieczeństwa, co było kłamstwem.

Drugim był ciągle pracujący w zakładzie stolarz, który informował bandę o terminie powrotu dyrektora z Katowic.

- Obaj kilka miesięcy wcześniej byli w mieszkaniu Piekoszewskich na Wigilii dla samotnych pracowników firmy, zorganizowanej przez moją mamę Izabelę - dodaje Andrzej Piekoszewski.

Pogrzeb zamordowanego dyrektora odbył się 13 października. Trumnę złożono w grobie na cmentarzu komunalnym, a uroczystości pogrzebowe celebrował proboszcz, ks. Ernest Grzesik.

Po tragicznej śmierci dyrektora pracę w Zakładach Przemysłu Drzewnego podjęła 10 lutego 1947 roku owdowiała Izabela Piekoszewska. Pracowała w biurze aż do momentu przejścia na emeryturę w 1968 roku. Zmarła w 1982 roku i została pochowana obok swojego męża. W rodzinnym grobowców pochowana jest także Józefa Piekoszewska, matka Leona.

Starszy syn Leona Piekoszewskiego Andrzej mieszka w Sosnowcu, młodszy syn Maciej nadal mieszka w Kluczborku.

Pod lupą

Leon Piekoszewski to dziadek Rafała Piekoszewskiego, tegorocznego zdobywcy nagrody Plastry Miodu i jednego z bohaterów kalendarza "Powiat kluczborski. Stąd jesteśmy". Kolejne miesiące tego kalendarza ozdabiają zdjęcia słynnych kluczborczan.

Rafał Piekoszewski to producent i reżyser programów TVN, m.in. "Mamy cię", Szymon Majewski Show", "Pod napięciem" czy transmisji z corocznego meczu Politycy kontra Gwiazdy TVN, rozgrywanego na stadionie Legii Warszawa.

- Czy jest to rodzina dyrektora tartaku, który został zamordowany na tle rabunkowym w roku 1946? - zapytał nas mailowo Chris Matyko, pochodzący z Kluczborka, a mieszkający obecnie na Florydzie.

- Niestety, nie kojarzę Chrisa Matyki, a szkoda, jego wiadomości bowiem w dużej mierze pokrywają się z prawdą - mówi Andrzej Piekoszewski, syn Leona Piekoszewskiego i stryj Rafała.