Zakon Kanoników Regularnych Laterańskich sprowadził do Olesna w 1353 roku książę opolski Bolko II.
Początkowo w oleskim klasztorze miał mieszkać prepozyt z czterema braćmi. Pierwszym prepozytem został ksiądz Jan (Johannes), kapelan księcia Bolka II.
Oleski konwent kanoników regularnych nosił nazwę Dom świętego Michała Archanioła.
Oprócz kościoła parafialnego św. Michała (wzmiankowanego już w 1226 roku, stojącego do dzisiaj tuż przy oleskim Rynku) zakonnicy otrzymali także staw rybny, młyn wodny, łąk, a w kolejnych latach otrzymali także wioski: Zarzyska (dzisiejsze Skrońsko), Kościeliska, Ligotę Oleską, Jastrzygowice, Borki Wielkie i Małe.
Pod koniec XIV wieku dochody kanoników wzrosły czterokrotnie, dzięki konfliktowi króla Władysława Jagiełły z Piastami opolskimi. Właścicielem Olesna był wtedy wojewoda krakowski Spytko z Melsztyna , bliski współpracownik Jagiełły.
Spytko kierował wyprawą rycerzy przeciwko księciu Władysławowi II Opolczykowi. Jagiełło podarował mu Olesno, które wojewoda zajął zbrojnie. Spytko v dał zakonnikom prawo pobierania cła z komory celne.
Kanonicy dostali także prawo do sprzedawania piwa i gorzałki. Prawo do wyszynku wpłynęło jednak negatywnie na reputację zakonników. Oleśnianie byli zgorszeni urządzanymi w konwikcie hucznymi pijatykami, podczas których wino i piwo lało się strumieniami.
Na znak protestu rada miejska wraz mieszkańcami Olesna postanowili zbudować własny kościół. Niewielki, drewniany kościół pw. Ciała Chrystusowego stanął w połowie XV wieku na Małym Przedmieściu, za murami miejskimi. Sprowadzono księdza altarystę, który odprawiał dwie msze święte tygodniowo. Obok kościoła zbudowano przytułek dla ubogich.
Konflikt kanoników z oleśnianami został zażegnany przez nowego proboszcza Jakuba, który zaprosił do klasztoru radnych, „aby pojednać się na wszystkie czasy”.
Wiek XVIII był złotym wiekiem oleskich kanoników. Otrzymali kolejne wioski i folwarki: Kiełbasin, Młynek, Wytokę, Biskupice, Gronowice, Świercze i Wojciechów.
Zakonnicy zyskali również prestiż: ks. Dominik Respondek otrzymał w 1730 r. tytuł prałata, a ks. Leopold Labor w 1752 roku uzyskał od papieża Benedykta XIV godność infułata.
Po nich jednak rządy w w oleskim konwikcie objął prałat Daniel Bessling, który zasłynął z pijaństwa i zamiłowania do hazardu.
Właściciel ziemski z Bodzanowic hrabia von Reichenbach zapisał, że prałat Bessling hucznie bawił się na balach maskowych z pochodniami.
Oleski proboszcz zadłużył konwikt, za niespłacone długi został nawet aresztowany.
Kronikarz Józef Lompa zanotował ostatnią próbę ratowania konwiktu w Oleśnie. Jedna z zamożnych parafianek chciała pożyczyć pieniądze, ale jej krewny wybił jej ten pomysł z głowy.
- Dla kogo to? Co? Dla tych? A dyć mój ojciec im pieniądze na dwa nowe ołtarze złożył, które miały być całe wyzłocone, a już tak dawno stoją, jak snycerz postawił, ponieważ fundusz przepili - tłumaczył jej.
Klasztor zamknięto, ale kanonicy administrowali parafią w Oleśnie jeszcze do 1801 roku, kiedy zmarł ostatni z nich ks. Franciszek Ksawery Kuschel, a jego miejsce zajął duchowny diecezjalny, ksiądz Jan Galetzka
Zakon Kanoników Regularnych Laterańskich zlikwidowała pruska sekularyzacja w 1810 roku.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
